Hundeliv

Eg har no jobba tre veker, to av dei med elevar. I fritida går det ein del i møteverksemd og valkamp. Veslejenta har begynt på skulen att, og ho har i tillegg ein jobb nokre kveldar i veka + nokre laurdagar. Det vert mindre tid til å ta seg av kvelpane, men Minstemann har steppa inn som hundevakt dei verste dagane, slik at hundane ikkje har vore så lenge aleine heime. Når dei er det, går det ganske bra, og det er kanskje Charlie som er den mest hysteriske når vi kjem heim.

Dei to siste onsdagane har vi vore på kvelpekurs. Første kurskveld skulle vi lære sitt og innkalling, og våre kvelpar var blant dei flinkaste i klassen. Andre kurskveld skulle vi øve på å gå fint i band, og det gjekk ikkje fullt så bra. Heldigvis går dei nokolunde greitt i band når vi er ute på tur. Vi har trena dei litt i ballbingen, og så gjekk vi i Mjeltvika med dei i går. Dei blir stadig meir robuste, men har svært ulik personlegdom. Dei søv ikkje heile nettene enno, så eg har ei kjensle av varig forvirring på grunn av søvnmangel.

I dag var vi på veterinærkontroll og fekk siste dose med vaksine (dei er no 15 veker). Dei oppførte seg eksemplarisk slik dei også gjorde sist, og det var fleire som vart sjarmerte. Vekta viste no 3600 og 3700 gram, og Dennis var no tyngst. Då vi fekk dei 17. juli, var dei rundt 2000 gram. Dei skal enno vekse ganske mykje og ende opp på 10-12 kilo i vaksen alder. 

Det er kjekkast å vere fleire heime med hundane, for ansvaret kan vere overveldande når ein er aleine med alle tre. Det er ikkje så lett å kome seg ut på tur då, men det skal gå betre etter kvart. Dei er veldig tillitsfulle og uredde, og dei er lette å trene når dei vil det sjølve. Albert er rolegast og kan "sutre" ein del, medan Dennis er mest nysgjerrig og leiken, men kan òg bjeffe mykje. I går kveld bytta vi hund for å bli betre kjende med den andre, og det trur eg kan vere lurt. Det kan òg vere lurt å trene dei meir kvar for seg. 

Vedlagt ligg bilete av Dennis og Charlie på turen vi gjekk i går. Albert hoppa på sjøen og vart så redd at det var vanskeleg å fotografere han. Dennis hermar mykje etter Charlie i kvardagen, og no ser det ut til at han skal lære å bli like flink til å posere.

Dagen før første skuledag

 Det er no 30 år sidan eg begynte som lærar på Ulstein vgs. Nesten ufatteleg lenge, og nesten ufatteleg annleis. Alle meldingar kom munnleg eller som oppslag på oppslagstavla, alt fråvær og alle karakterar vart førde i dertil eigna protokollar og ingen elevar skreiv på pc eller hadde eigen telefon. I undervisninga bruker vi enno tekstbøker i faga mine, men den var nok meir sentral i undervisninga for 30 år sidan. I tillegg kunne vi bruke tavla, lage kopiar, vise handskrivne lysark på overhead eller vise film på ein tv som vi trilla inn på klasserommet. På Ulstein hadde vi ein språklab som var kjekk å bruke, og vi hadde timeplanlagt ein time i veka der i engelskfaget. Vi kunne òg spele av kassettar på ein spelar vi bar med oss til klasserommet. Spurde ein elev etter eit ord eg ikkje kom på, måtte vi slå opp i ei ordliste som eg gjerne bar med meg til time. Det vart mykje bering, men vi hadde ingen pc å bere på.

I løpet av åra på Ulstein gjekk eg over til å lage lysark skrivne på (stasjonær) pc, men elles skjedde ikkje det så store endringar i sjølve undervisninga før eg kom attende på jobb i Volda etter barselpermisjon hausten 2004. Då fekk lærarane kvar sin laptop, og frå hausten 2005 hadde alle elevane pc. Vi har etter kvart fått videokanonar og høgtalarar i alle klasserom, og høva til variasjon av undervisninga er uendelege. Likevel kan ein sakne den roa som var i eit klasserom utan internett.

Elevane eg får no er ein generasjon yngre enn mine første elevar, og fleire av dei er faktisk direkte etterkomarar. Det opplevde eg for første gong i fjor. Ungdom er ungdom, og dei er både like og ulike kvarandre, men viss eg skal peike på noko som er endra, må det vere den individuelle tilpassinga som i dag vert forventa av elevar og foreldre. Vi lærarar er flinkare til å samarbeide og planlegge felles opplegg, men vi blir møtte med stadig sterkare krav om å undervise slik det passar einskildelevane. Paradoksalt nok skjer denne utviklinga parallelt med at klassene vert større. Ein strekk aldri til viss ein skal sikre at 30 individ blir sett, høyrt og tekne omsyn til til ei kvar tid. Som lærar må ein berre venje seg til dette viss ein skal halde ut i yrket. Det er heller ikkje unikt for læraryrket å vere stressa. 

Trass stress og rettebunkar har eg så langt likt yrket mitt, sjølv om det til tider kan vere overveldande med kvelds- og helgearbeid. Eg har kjekke kollegaer, og truleg vert også dette skuleårets elevar kjekke å bli kjend med. Dei to-tre første vekene er alltid litt "kleine", men så vert det bra etter kvart. Slik plar det i alle fall vere. Fleire elevar tek kontakt med skulen på førehand fordi dei må tryggast før skulestart. Alle er nok spente, men eg håpar dei fleste har positive forventningar. Det har eg i alle fall sjølv, og det er ein god start.

Bok 28 2023: "22. juli - og alle dagene etterpå" av Tonje Brenna

Boka kom ut ti år etter Utlya, og forfattaren skriv om sine eigne opplevingar av det som hende 22. juli og seinare, slik tittelen seier. Hennar rolle i 2011 var å vere generalsekretær i AUF, så ho var ein sentral person med fleire år på baken og eit ansvar for dei yngre leirdeltakarane. Mot slutten av boka filosoferer Brenna rundt korleis situasjonen var blitt takla og handtert, og kva ein i ettertid skal tenkje og seie om massakren. Det var ei sterk og god bok, lesen av forfattaren sjølv.

Frå Tua og nesten til Sagesetra

Albert

Dennis

"Hanefot"

Charlie

Kvelpane har ikkje vore så begeistra for å gå tur, i alle fall ikkje med "hanefot", så det har ikkje blitt så mykje turgåing som vi hadde håpa på. Spesielt når ein er aleine med tre hundar er det vanskeleg å kome seg nokon stad. I dag var vi to, og det var opplett og fin temperatur. Vi køyrde til Tua og gjekk innover. Kvelpane kosa seg veldig med å gå tur, snuse og sjå andre hundar og folk etter vegen. Då vi var komne nesten inn til Sagesetra, møtte vi ein flokk med kyr. Då snudde vi. I bloggande stund søv kvelpane tungt - dei har vore flinke både under bilkøyring (klynka i tre minutt) og på turen. Hanefoten brukte vi litt på slutten, når dei var litt slitne. Det kan bli veldig greitt på sikt om dei kan gå med den, eller at eg kan bruke den på Charlie og Dennis. 

Bok 27 2023: "Selv om sola ikke skinner" av Stian Bromark

Boka har undertittelen "Et portrett av 22. juli", og den er ei samling forteljingar om opplevingar av 22. juli, basert på intervju og artiklar. Dette er ikkje ulikt andre bøker om same tema, men nokre av forteljingane var nye for meg. Sentralt i boka står opplevingane til einskildpersonar, kva dei har tenkt og kva dei har gjort. Noko av det absurde gir meining når ein tenkjer på konteksten, og forfattaren får godt fram den usikkerheita som må ha råda på øya, kva vurderingar ein måtte gjere og også litt om politiet. Nokre av AUf-arane har no fått viktige stillingar innanfor politikken, og nokre av dei har skrive eigne bøker. Desse har eg lyst til å lese.

Genser nummer 54: "Thyrnirós" til meg sjølv

Ein dag eg tok ferja utan å ha med strikketøy, vart eg sitjande og sjå på telefonen under overfarten. Då dukka det opp eit tilbod på garnpakkar frå eit firma som skulle leggast ned, og eg skunda meg å sikre meg eit par garnpakkar i léttlopi, som er favorittgarnet mitt. For å få ekstra mykje garn, bestilte eg største storleik av strikkepakkane.

Den eine oppskrifta var eigentleg ei jakke, men der går grensa for min kompetanse. Eg gjorde derfor om oppskrifta til ein genser, og så tenkte eg at denne kan bli fin i valkamp og på møte. Eigentleg er eg meir glad i koksgrått enn i svart, og den raude og grøne fargen var litt skrikande, men det kan godt hende eg strikkar mønsteret i andre fargar, for det var veldig kjekt å strikke. Festinga av trådar var òg noko anna enn på dei siste kreasjonane eg har strikka.

Albert og Dennis 12 veker!

I dag feira vi 12-vekersdagen til kvelpane med å køyre til Eid for å vaksinere hundane. Vi gjekk også tur med dei der for å trene dei litt sosialt, og så fekk dei øve seg på å vente i bilen, køyre bil og gå på dyrebutikk. Etter middag gjekk vi ein tur med dei og Charlie, og då trena vi på innkalling og diverse på ein tom parkeringsplass. Vi møtte også ein nabo med hund, så dry vat ikkje måte på kor mykje vi fekk øvd på.

Bok 26 2023: "Arbeiderpartiet og 22. juli" av Hallvard Notaker

 Som ei slags opplading til valkampen las eg denne boka om Arbeidarpartiet si handtering av 22. juli-hendingane. Boka legg mindre vekt på dei faktiske hendingane på Utøya enn på den politiske og praktiske handteringa av det som skjedde. Boka er eit bestillingsverk, og den går nøye inn på kven som gjorde og sa kva i tida frå og med 22. juli 2011 til om lag 2013. Dette gjeld ikkje berre AP, men også politikarar frå andre parti og oppslag i dagspressa. Eg hugsar godt mykje av det boka tek føre seg, men mykje var òg nytt for meg. Problematikken rundt korleis ein kan snakke om Utøya politisk er framleis aktuell.

Valkampopning i Hornindal

I dag hadde eg valet mellom å halde meg heime med mine eigne hundar eller å drage med meg minstehunden til Grodås/hornindal for å delta på valkampstand. Det vart det sistnemnde. Dennis er ikkje glad i å vere i bil, men eg hadde med skift og fekk vaska bilburet før vi gjekk til standområdet. Det var kulturdagar i Hornindal, så det var mykje folk samla og ein heil del underhaldning med Bjørnis, korps, gamaldans og song. Kamilla med K, med mor frå bygda her, deltok med song, og det var eit høgdepunkt. Dennis fekk helse på mange, og han er ikkje redd for nokon eller noko så langt. Han måtte sove litt i buret sitt innimellom, men på veg heim var han så trøytt etter alle inntrykka at han ikkje orka verken å klynke eller å bli bilsjuk. Gleda var stor då han kom heim til hagen og Charlie. 

Det vart nokre politiske samtalar undervegs, men mest med andre politikarar. Det er viktig det òg, ikkje berre å sanke stemmer.

Gjengen samla

Eg har hatt folk i huset heile ferien, men no har eg hatt alle borna samla nokre dagar, i tillegg til svigerdottera. Eldstedottera hadde i tillegg med seg puddelen Louie, så vi har hatt full underhaldning døgnet rundt, med bjeffande hundar og mykje latter og kos. Svigerdotter og Eldstedotter har kokkelert mest, så det har vore god hjelp å få. No har alle reist, så eg får eit par dagar aleine med mine eigne to hundar. Det vart stille i heimen, og begge hundane søv tungt i bloggande stund. 

Eg fekk samla alle mine fire bjørnungar til fotografering. Det finst ikkje vakrare syn for ei mor!

Bok 25 2023: "Fedre og sønner" av Dag Steinfeld

Dette er ei av dei beste bøkene eg har lese! Steinfeld har forska i eiga slektshistorie og fortel om bakgrunnen for at dei jødiske forfedrane kom til Noreg, og om kvifor hans grein av familien vart delvis utstøtt av slekta fordi farfaren gifta seg med ei ikkje-jødisk kvinne. Vi får høyre om forholdet mellom oldefar og farfar, mellom farfar og far og mellom faren og forfattaren sjølv, i tillegg til jødane si historie i Noreg, spesielt under andre verdskrig. Eg er sjølvsagt aller mest oppteken av det siste, men resten av boka er òg svært interessant, både på det personlege og det politiske planet. 

Bok 24 2023: "Motlys" av Kaja Kvernbakken

Elly er fotograf, og såleis oppteken av lys, motiv og detaljar. Sjokket blir derfor stort når ho vaknar etter ei trafikkulukke og har mist synet. Boka handlar om korleis ho opplever dette tapet, og boka er ganske interessant, om enn noko kort (om lag 140 små sider). Forfattaren er ny for meg, og dette er hennar andre bok sidan debuten i 2019. Ho har bakgrunn som forlagsredaktør og omsetjar, så ho bør ha eit godt grunnlag for skrivinga si. Når eg kritiserer boka for å vere for kort, er det mest fordi eg likar å dvele litt lenger med ei forteljing enn eit par, tre timar. Eg likar ikkje at bøker er for lange heller, men minst 200 sider bør det vere etter min smak.

Bok 23 2023: "Svart Babel" av Fartein Horgar

Andreas Lamar reiser til Paris for å bli målar, men skuffar familien då det vert skandale rundt nokre av motiva i måleria. Han må dermed reise attende til Vestindia. Lucina er barnlaus, men endar opp som pleiemor to gonger, og det andre pleiebarnet er den som skal skrive forteljingane ned. Slik blir bokserien avslutta, og det har vore både interessant og underhaldande å lese desse bøkene. Espen Beranek Holm har lese inn lydbøkene, og eg må seie at han har lese på ein framifrå måte med god uttale både av engelsk og fransk, og med god uttale og stemmebruk. Dette har vore med på å gjere leseopplevinga betre.

Bok 22 2023: "Benjamins reise" av Fartein Horgar

Tida for denne romanen er etter Napoleonskrigane og ei tid framover. Hovudpersonen er Benjamin, som gjer opprør mot slaveeigaren sin og rømmer med eit piratskip. Dermed får han oppleve mangt og mykje, samtidig som han jobbar seg opp frå dekksgut til skipslege. Etter kvart vert han dessutan musikar, noko som utgjer ein større del av boka. Dette er kanskje den mest fantasifulle boka i serien, men det er god underhaldning.

Bok 21 2023: "Frihetens kjøtere" av Fartein Horgar

Vi har no kome fram til slutten av 1700-talet, som var stordomstida til dei dansk-norske koloniane i Vestindia. Dei kvite plantasjeeigarane tener godt, medan slavane har det elendig som før. I tillegg finst det no ei aukande mengd frikjøpte slavar.

Mihamy er slave, men ho har eit godt forhold til eigaren, og lever nærast som kona hans. Han har både kone og born heime i Danmark, men det ser ut til å vere ekte kjærleik mellom han og Mihamy. Tragisk nok vel han å duellere, og dermed vert livet til Mihamy endra.

Bok 20 2023: "I slaktemåneden" av Fartein Horgar

Vi er no komne fram til 1730-talet, og koloniane opplever tørke og hungersnaud. nokre nye slavar gjer opprør, andre sluttar seg til og det vert drap av kvite slaveeigarar og overtaking av plantasjane i fleire månader. Sentrale personar i denne boka er to slavekvinner, og vi får innblikk i korleis livet deira kan ha vore. Akkurat medan eg har lese desse bøkene, har debatten om korleis slaveritida skal formidlast til amerikanske elevar vore eit tema i amerikansk politikk- Der er krefter som vil fokusere mindre på å få fram det negative ved slaveriet, kanskje for å unngå skuldkjensle. 

Bok 19 2023: "Paradisets elendige" av Fartein Horgar

Dette er første boka i ein serie på fem bøker om dansk-norsk Vestindia, der mellom anna slaveri står sentralt.

Først møter vi norske Johannes Hauge, som mønstrar på eit skip i Bergen når han er på flukt heimanfrå etter eit grusomt brotsverk. Blant dei andre ombord er det straffangar, prostituerte og sinnssjuke som alle skal av garde for å gjere nytte for seg i den nye verda. Vi følgjer Johannes i prosessen med å jobbe seg oppover i det nye samfunnet.

Genser nummer 53: "Suaq" til meg sjølv

 

Utgangspunktet for denne kreasjonen var eit mønster med potar og raglanfelling som eg fann i boka "Villmarkstrikk 2". Fargevalet var litt spesielt, med ei blanding av naturfargar (beige, kopar og brun) og fjordblå, den finaste fargen eg veit. Garnet er léttlopi. Eg var nøgd med produktet, men må nok ta av eit par kilo for at den skal sitje fint.

22. juli 2023

Også i år planta eg ei raud rose på 22. juli. Tankane vandrar slike dagar til alt som skjedde attende i 2011, i tillegg til alt eg har lese og høyrt i ettertid. Mange unge liv gjekk tapt, og mange fleire har bore på sorg og traume i ettertid. 

Albert og Dennis ti veker

Vi har no vore kvelpeeigarar i ti dagar, og gutta krutt har rukke å bli ti veker. Viss eg skal oppsummere korleis desse ti dagane har vore, kan det oppsummerast med: hektisk. Eg hadde gløymt at det å ha kvelp er så slitsomt! På dagtid er dei fulle av energi, og mykje løyste seg då vi fekk laga ei innhegning av 14 kompostelement frå Biltema. Når dei er utanfor denne, må dei fotfølgjast rundt på eigedomen, men dei har òg stor glede av å herje rundt med kvarandre. Slik sett er det mindre arbeid med to enn med ein, og Charlie slepp òg litt av herjinga, noko han set pris på. 

Første dagane tok det litt tid å roe seg med måltid, dobesøk og søvn, men no har vi hatt nokre fine dagar med opphaldsver og mykje uteliv, og då har det vore mykje lettare. Det er bra, for eg har vore mykje aleine med dei medan Veslejenta har vore på jobb. Sjølv har eg ikkje vore nokon stad på fem dagar, og brakkesykja kjem snikande, kjenner eg. Søndag skulle eg ta med Dennis i bilen og hente Veslejenta på kaia, då ho hadde besøkt faren sin saman med Albert, og då vart Dennis skikkeleg dårleg i bilen. Vi må venje dei til så mangt, både bilkøyring og å kunne vere aleine, men førebels har vi hatt nok med å prøve å unngå dobesøk inne og å roe dei om natta, med vekslande hell. 

 Utanom alt arbeidet og styret er det sjølvsagt mykje moro. I går kveld gjekk vi tur til parkerigsplassen ovanfor kyrkja og trena innkalling. Kvelpane er veldig lærevillige, og dei verkar uredde. Dei spring gjerne gjennom agilitytunnelen saman med Charlie, og dei kan sitje på kommando. Dei har ulike personlegdomar der Albert er roleg og Dennis meir energisk, noko vi til dømes såg på turen, der Albert gjerne ville berast litt på heimveg. Dennis er den som bjeffar til Charlie, og Albert er rolegast om natta. Dei trivst best med å sove tett saman om dagen, men vi har dei i kvart sitt bur om natta for å halde kontroll på kven som har "uhell" og ikkje. Då Veslejenta tok med Albert på tur og på besøk, hadde Dennis ingen problem med å vere att "aleine". Dette er òg viktig, sidan vi ikkje kjem til å bu saman for alltid. Vi har meldt oss/dei på kvelpekurs til hausten, og det håpar vi vil bli bra for oss alle.

Lisjedalen

Dennis

Albert

Gamla og guttene

I dag skulle Albert og Dennis øve seg på å gå i band, så vi køyrde til Lisjedalen for å øve ein stad utan trafikk. Kvelpane storkosa seg og var flinke til å gå, og vi kunne gå på begge sidene av vatnet før dei var slitne.

Albert og Dennis dag 2

Etter litt over eit døgn i den nye heimen, kan vi konkludere med at Albert og Dennis har funne seg godt til rette. Vi luftar dei veldig ofte, noko som kan vere litt stressande når regnet høljar, men som vil løne seg på sikt. Dei har berre hatt eit par uhell inne, og første natta heldt dei seg frå leggetid til dei stod opp (problemet var at han som skulle lufte dei vart litt sein fordi han ikkje fekk på seg skor fort nok). Charlie har slutta å stresse, så alle kan gå ute og lufte seg i hagen utan problem. 

Barselvisitt i dag var Storegut og eit par venninner. Dei skal reise vidare til Trondheim i morgon, derfor ville dei innom allereie i dag. Vêret er elendig, men vi har nok å henge fingrane i.

Genser nummer 52: "Kvitebjørn" til Minstemann

I dag fekk eg endeleg festa resten av trådane i Kvitebjørn-genseren til Minstemann. Den har lege på vent medan det var varmt, men no er det 12 grader og regn, så det går fint å styre med denslags mellom slaga her. Fargane er like Storegut sin genser, men ikkje identisk (denne har mørkeblått, men ikkje raudt). Snart kjem Eldstejenta og Storegut heim att, og då håpar eg på å få samla alle fire bjørnane og ta bilete av dei iført genserane. Ingen av dei skal trenge å fryse!

Albert og Dennis får ein ny heim

Måndag 17. juli skulle det store skje, og om ettermiddagen møtte vi oppdrettarane på Folkestad og fekk skrive under alle papir og deretter teke med kvelpane heim  Det vart ein hektisk ettermiddag og kveld med to babyar i hus. Charlie hadde det ekstremt stressande, men vi kunne ikkje la dei gå lause saman alle tre før ut på kvelden. Då gjekk det bra, for Charlie var mest oppteken av å få snuse på dei. Kvelpane tødde meir og meir opp, så det vart mykje underhaldning òg, men med regn og 13 grader var det lite freistande å lufte dei. Det måtte til, men vi var tre vaksne som kunne ta i eit tak. 

I bloggande stund har vi alle overlevd natta. Kvelpane låg på rom med ungdomane, og dei hadde sove gjennom heile natta utan uhell. Charlie låg på mitt rom og fekk kvile seg skikkeleg. Om morgonen leika dei to små ivrig saman, og no søv dei att. Vi menneska må kvile når vi kan...

Storesyster Strikke-Solveig 60 år

Torsdag 13. juli vart vi inviterte til Hareid for å feire storesystera mi, saman med dei heimeverande blant storfamilien. Frå vår grein var det berre Veslejenta og eg som kunne møte, men broren min var der med heile sin familie. 

Laurdag arrangerte borna hennar ei samling for heile deira grein av slekta, og dette skulle vere ei overrasking. Mi rolle var å stille med kaffi og kaker til festlyden, som skulle vidare til Eid. Broren vår køyrde mamma hit til oss og deretter til Eid, og sjølv kom eg òg til Eid, der vi fekk nydeleg trerettars middag på hotellet.

Eg legg berre ut bilete av den eine kaka eg serverte - namnet "Strikke-Solveig" er ein intern vits i familien, etter nokre videoar som er lagde ut på nettsidene til lokalavisa. Der vart ho presentert som "Strikke-Solveig frå Ørsta", noko vi synest er morosamt. For meg er ho ikkje berre ei strikkedame, men ei av klippene i livet mitt. Ho har alltid vore den klokaste og fornuftigaste, og eg har alltid hatt stor respekt for henne, sjølv om vi eigentleg er temmeleg ulike på mange måtar. Eg har aldri vore sjalu eller misunneleg på henne, kanskje nettopp på grunn av respekt og at vi er så ulike, og kanskje òg på grunn av ein stadig minkande aldersskilnad. Det blir oftast, også her, framheva kor klok og fornuftig Systa er, i tillegg til at ho er flink både når det gjeld mat og handarbeid. Eg vil i tillegg her framheve at ho har ein velutvikla humor, og at ho alltid har vore raus og inkluderande. I oppveksten opplevde eg henne som streng, men ho er kanskje meir tydeleg. Ho var i alle fall tydeleg på at ho ikkje hadde noko ønske om å bli "Strikkhopp-Solveig".

Jallakoff 2023

 I år vart det på nytt arrangert Jallakoff, og blant musikantane på scenen var mine to søner. Den yngste spelte med bandet sitt, Bask, og den andre spelte saman med sitt gamle band Lommerosk og sitt nye band Poor Rick. Det kom mellom anna eit par trønderar frå dette bandet som budde hos oss medan festivalen vart planlagd og gjennomført. Poor Rick hadde ikkje med bassisten sin, så der steppa Minstemann inn. Eg fekk med meg noko av konsertane, og det var rett triveleg.

Solund 2023

Også i år bestilte eg rorbu i Hjønnevåg ei veke, frå 30. juni til 7. juli. Denne gongen vart dei to mellomste "ungane" med, i tillegg til Bladfyken. Vêrmeldingane var så som så, men det vart langt finare enn forventa. Vi brukte dagane til fisking, turar og brettspel, i tillegg til eit krabbemåltid på kaia etter å ha drege teiner med søskenbarnet mitt. Det vart ei fin veke, slik det alltid blir, og vi fekk øvd oss litt på å filetere og steike lyr.