Genser nummer 46: "Afmæli" til meg sjølv

 

Sidan eg har mange små restar av garnet léttlopi, tenkte eg at eg kunne strikke meg ein genser i mønsteret "Afmæli". Eg har ein frå før, men mønsteret er lett og kjekt å strikke, trass dei i alt ni ulike fargane. Eg gjekk innom strikkebutikken for å sjå om dei hadde nok nøster til botnfarge i ein eller annan variant, og det vart ein lys beige farge med mørkare beige som farge til brota. Genseren vart svært ulik min andre "Afmæli", sjølv om fleire av fargane var felles, og eg må seie eg likar den andre betre. Fargane kjem ikkje godt fram på biletet, men dei var fire ulike grønnyansar, orange, raudt og brunt, i tillegg til lys beige og beige, altså. Det var kjekt med ein ny genser då måndagen kom - etter at eg hadde festa den siste tråden klokka 22 søndag kveld. Vanlegvis vaskar eg genserane før bruk, men denne gongen gjekk eg i den ein dag først. 

Genser nummer 45: "Djásn" til Kollegavenninne

Ei av mine kollegavenninner har hatt eit ønske om å få ein genser i islandsull, og til slutt gav eg etter og sa ja til å strikke til henne. Ho bestilte garn (léttlopi) og mønster, og så hadde vi nokre seremoniar med å måle, diskutere alternativ lengd og lengd på ermane. Eg var sært nøgd med resultatet då eg strikka genseren ferdig, men var redd den kom til å bli for liten. Då eg overrekte genseren var eg derfor noko spent på ein litt fryktsam måte, men den sat som støypt og var veldig fin til henne. Så fekk vi litt ekstra glede på kontoret denne veka òg!

Dei som er facebookvener med meg eller kollegavenninna, kan sjå bilete av henne med genseren på der. Eg er usikker på om ho ville like at eg la biletet ut her, så det berre droppar eg å gjere.

Vinterferie i Trondheim

To av avleggarane studerer i Trondheim, og det i tillegg er ein triveleg by, vart bartebyen eit naturleg reisemål for vinterferien. Vi reiste oppover med bil og overnatta på Scandic Solsiden, ein svært praktisk stad å vere når ein har bil sidan det var parkering i kjellaren. 

Tysdag kveld kom vi fram, og då vart det middagsdate med Veslejenta på ein restaurant like i nærleiken. Solsiden er ein fin bydel med mange restaurantar, eit lite kjøpesenter rett ved hotellet og til og med eit område med is for skøytegåing.

Onsdag møtte vi både Veslejenta og Storegut ved Rockheim, der vi tilbragte ein del tid. Vi enda opp med å køyre til Tyholttårnet og ete middag der. Det var noko uklart vêr om morgonen, men utsikta frå tårnet var fin. Egon-restauranten i tårnet har god mat og ok meny.

Ny genser til Storegut

Torsdag oppsøkte vi eit museum som var nytt for oss alle, og som var overraskande interessant: Sverresborg. Der var ei innandørs avdeling med utstilte ting frå kvardagslivet til folk, og i tillegg ei utandørs avdeling med ulike hus der ein kunne gå inn og sjå butikkar, apotek og tannlegekontor, til dømes. Ikkje alle husa var opne, men det var rikeleg å sjå både inne og ute. Middagen denne dagen tok vi som buffet på "Sabrura" på Bakklandet, der vi fekk sett ein av stamstadane til Storegut før restauranten opna. 

Snødekte ruinar av Sverres borg

Fredag vart Veslejenta med i Nidarosdomen, i tillegg til to av musea i Erkebispegården. Etterpå tok ho og eg ei lita runde i byen og såg i butikkar, før vi enda opp med å ete middag på same restauranten som vi var på første dagen. Storegut vart med på middagen, og denne kvelden slo vi til med biff. Vi var der tidleg, og var vel eigentleg heldige som fekk bord i det heile. Lokalet var stappfullt då vi gjekk.

Laurdag køyrde vi ned att, denne gongen over Hjerkinn og Romsdalen, for å variere litt. Vel heime venta Minstemann og Svigerdotter, som hadde vore hundevakter. Eg møtte dei faktisk på ferja, då dei hadde vore på Haddal, der Charlie hadde møtt tre hundar i storleiken Bichon Havanaise, Collie og St Bernhard, så han fekk no litt avveksling i ferien han òg.

Bok 9 2023: "Hvil i fred" av Sofie Sarenbrant

Det er alltid kjekt å oppdage ein ny krimforfattar og dermed ha ein heil serie av bøker framfor seg. Denne romanen handlar om ulike mystiske dødsfall på eit spahotell i Sverige. Det er ikkje den beste boka eg har lese, og løysinga er noko spesiell, men det var god underhaldning.

Bok 8 2023: "Belle Gunnes, massemordersken fra Selbu" av Hans Melien

Eg hadde høyrt om Belle Gunness tidlegare, men i denne boka får ein grundig innsyn i fakta og konspirasjonsteoriar om kvinna som utvandra til Amerika, der ho samarbeidde med mafiaen om å gøyme unna lik, i tillegg til å drepe friarar som ho lokka til seg gjennom kontaktannonsar. Sidan ho var produsent av pølser, vart det mellom anna spekulert i om ho brukte menneskekjøt i desse. Av og til overgår røyndomen all fantasi!

Bok 7 2023: "Dyp rød 315" av Helene Uri

Gina Beck går til psykolog og fortel om si store interesse: seg sjølv. Ho elskar å spegle seg, har filma seg sjølv og planlegg åtferda si basert på det ho har sett og faste rutinar. Det heile er eigentleg meir irriterande enn interessant, men så utviklar boka seg til å bli noko meir. Eg likte denne boka godt.

Kjensle av vår

Kjensla av vår i barndomen var kjensla av å vere lett som ei fjør når cherroxane vart skifta ut med joggeskor. Kjensla av fridom når ein kunne legge vekk bobledress og ta på ei lett jakke i staden. Kjensla av å sette hælen ned i grusvegen og spinne rundt for å lage ei perfekt grop for klinkekuler. Og så kom alle ungane ut i vegen for å spele ball. Dei yngste berre på kjøt og flesk, men likevel med på lag. Og hoppestrikk på sokkelesten der det fanst tørr asfalt. Skulevegen vart ekstra lang fordi ein måtte stogge ved drikkefontena og lese det innskrivne diktet medan venninna drakk. Det var kvar sin tur. Og så måtte vi balansere på kyrkjegardsmuren. Alt som var kjekt året før, måtte vi gjere. Alt låg framfor oss.

Eg har slutta å slå ball og spele klinkekuler, men i dag varma vårsola og gjorde meg lett som ei fjør. Som vaksen veit ein at det kan kome vinterdagar lenge enno, og at denne fine dagen berre er ein pause i regnbygene. Likevel kjem denne kjensla av at vi har mange fine dagar framfor oss, at det blir lysare og at vi kan gå med lette skor og lette steg inn i ein endelaus vår.

Bok 6 2023: "Engel av nylon" av Helene Uri

Denne boka var litt vanskeleg å lese på senga, sidan temaet var såpass tungt og vanskeleg. Ei mor seier ho aldri har elska barnet sitt, som no er borte. Vi får gradvis innsyn i korleis livet var før ho fekk barnet, korleis ho opplevde å vere mor og ikkje minst om hennar eigen barndom. Boka er god, men den er altså noko vond å lese.

Genser nummer 44: "Harald" i Alpaca Fine

Eg vart akkurat ferdig med nummer 44 like før det hadde gått to år sidan eg tok fram pinnane for første gong sidan tidleg 90-tal, då eg trur eg strikka ein dukkegenser.

Denne genseren er strikka på pinnar nummer 2,5 og 3, så det gjekk noko saktare enn normalt. På det meste var det over 500 masker på pinnen, og mønsteret hadde fleire gonger tre fargar på same omgang. Garnet heiter Alpaca Fine, og fargane er marineblå, sand, petrol og turkis. Eg valde mønsteret fordi eg hadde sett systera mi strikke den same genseren, og det var noko av det finaste eg hadde sett. Storegut har brukt mykje ein setesdalsgenser eg strikka til han for halvanna år sidan, og denne er om lag same tjukkelse. No håpar eg berre den vil passe.

Bok 5 2023: "Gamle menn i syningom" av Arnfinn Kolerud

Ungdomane bruker mange engelske ord når dei snakkar, noko som kan irritere målmenn. Nokon heng opp danske flagg på slottet, noko som provoserer kongen til å bli nynorskbrukar. Bendik og Enella må reise til hovudstaden for å finne ut av saka. Samtidig skal ein steinkunstnar hogge ut andlet i eit fjell, noko liknande Mt Rushmore, berre med nynorskforfattarar. Galskapen er svært underhaldande, kanskje spesielt for norsklærarar.

Bok 4 2023: "Kom ikkje inn i mitt hus" av Arnfinn Kolerud

I den andre boka i trilogien om Vassbygda, bygda der nynorskstriden rår, realiserer Bendik Uføre idéen om å lage samlekort med nynorskforfattarar. Planen er at dette skal auke merksemda og populariteten til nynorsken, og han veddar huset sitt på at det skal bli ein suksess. 

Bok 3 2023: "Når ein først skal skyte nokon" av Arnfinn Kolerud

I Vassbygda klamrar dei seg til nynorsken, medan resten av landet snakkar bokmål og engelsk. Problemet er at vassbygdingane ikkje klarer å einast om nokon ting, ikkje ein gong om dei bur i Vassbygda eller Vassbygdi, eller om det heiter Toyoti eller Toyota. Så skjer det noko som trugar med å utslette heile nynorsken, og vassbygdingane må ta saka eigne hender. Dette er første bok i Vassbygda-trilogien.

Boka er svært morosam, i alle fall for nynorskbrukarar og norsklærarar. Kolerud leikar med språket og set målsaka på spissen, og ein kan verkeleg kose seg med boka, sjølv om den sjølvsagt er fullstendig tøysete når det gjeld innhald.

Bok 2 2023: "Krypet" av Ragnar Enger

Funnet av ei drepen jente i Nordmarka kastar politiet ut i ei voldsom jakt etter gjerningspersonen. Oslo-politiet må ta utradisjonelle verkemiddel i bruk for å for å finne den rette. Samtidig vender ein talentfull psykiater heim til Noreg etter mange års arbeid i USA. Han får ei heilt sentral rolle i å hjelpe politiet i jakta på den mistenkte, Det viser seg også at politiet ikkje er dei eonaste som er på jakt etter den mistenkte.

Boka var underhaldande nok, men denne gongen gissa eg kven gjerningspersonen var relativt tidleg. Dette ser eg ikkje på som eit teikn på at eg er spesielt smart, men fordi handtverket i boka ikkje er godt nok.

Bok 1 2023: "Havets kirkegård" av Aslak Nore

Ei kvinne overlever ei skipsulukke i 1940, og åtti år seinare tek ho livet av seg. Familien er i konflikt og leitar etter eit bortgøymt testamente, og det viser seg at sonen til kvinna har stogga henne i å gi ut eit bokmanuskript. I tillegg er det med stoff frå krigen i Kurdistan. Boka er til tider noko vanskeleg å følgje med i, men det er ei spennande forteljing med mykje drama - og melodrama. 

Genser nummer 43: "Vikingen Lasse Matberg" til Svigerson

Når nokon ønskar seg ein heimestrikka genser som skal vere einsfarga, vert det litt keisamt, tenkte eg. Derfor fann eg ut at eg skulle lære meg å strikke flettemønster. Det er ikkje komplisert når ein forstår poenget, men det går noko tid. Når storleiken på genseren er XXL, var det bra flettene sat på ermane og ikkje over heile bolen. Eg stressa litt med å få han ferdig, men det gjekk, og den passa perfekt. No får vi håpe den vert mykje brukt! Garnet heiter Gann Garn Tweed, og eg strikka den i mørk grå. Garnet var mjukt å jobbe med, men det slitna ved eit par høve, så eg trur ikkje det held seg så godt. Oppskrift og garn vart kjøpt på nettbutikken Strikkemekka, der den var på 70% rabatt. Eg strikka forresten høg hals, sidan mottakaren ønska seg det.

Heim til jul 3

Eldstejenta med mann og hund kom til Ørsta den 22., og vi møttest så vidt hos mormora på vesle julaftan. Andre juledag var det familieselskap hos mormora, og så vart nesten alle ungane med heim for å tilbringe romjul og delvis nyttår her. Det var stor stas, ikkje minst fordi eg no har blitt mormor til vesle Louie, ein tre månader gamal toy puddel. Familien lid av hundegalskap, og vi hadde mykje moro med han både vi folka og Charlie.

Heim til jul 2

Så kom Storegut heim. Han skulle eigentleg kome søndag, så eg brukte mykje av dagen til å ordne rommet hans og lage potetsalat, men så ringde han og sa han kom måndag i staden. Måndag kosa vi oss med potetsalat og spekemat saman med Minstemann og Svigerdotter. Storegut går på PPU-utdanning i Trondheim  år, etter at han vart ferdig med masteroppgåva si sist vår. I tillegg har han fått jobb på kulturskulen i Orkanger ein dag i veka, og det hjelper på økonomisk. 

Bok 42 2022: "Bastarden" av Øistein Borge

Ein norsk mann av jødisk opprinnelse er besett av tanken om å finne att kunst som vart fråteke familien hans av nazistane. Dette fører han til Mallorca, der han forsvinn. Bogart Bull reiser etter for å finne mannen, og det vert svært mykje drama i denne romanen. Til tider hadde eg litt problem med å henge med, men elles var dette ei spennande bok, og dessverre den siste i serien så langt. Det vart også mi siste fullførte bok i 2022, og eg håpar på eit enda betre leseår i 2023. 

Bok 41 2022: "Jeg er nummer 13" av Øistein Borge

I denne romanen om Bogart Bull vert han send til Amsterdam for å oppklare groteske mord utført av ein seriemordar som ser på seg sjølv som kunstnar. Eg likte denne boka, men ikkje så godt som den førre av same forfattar.

Heim til jul

Veslejenta kom heim søndag 3. desember. Då fekk ho og Charlie opne kalenderen ho hadde vunne til han på dyrebutikken på Eid, og det var stor stas for begge to. Måndag vart ho med på nominasjonsmøte, for no står vi begge på liste til kommunevalet neste år. Tysdag hadde eg fri, så då brukte vi heile dagen til shopping og juleførebuing. Resten av veka har eg jobba, men så har eg kome heim til ferdig middag og koseleg førjulsstemning med julekalender på tv. No er det endeleg helg, og livet er ikkje så verst, sjølv om eg har fått inn første tentamensbunke i advent. Det er meldt sprengkulde i neste veke, så eg satsar på å rette ivrig då.

Genser nummer 42: "Reindans" i Stay frå Merinor

Årets heimestrikka julegenser er eit mønster som finst som strikkepakke i både grøn og raud variant. Eg valde grøn, men syntest den grønfargen som var på biletet såg altfor olivengrøn ut - derfor valde eg heller fargen "mørk grønn", og den var perfekt. Garnet heiter "Stay" og er ei blanding av ull/merinoull og 20% nylon. Det var heilt greitt å jobbe med, men oppskrifta var litt irriterande med at ein berre fekk melding om å auke eit visst tal masker jamnt. Eg likar betre oppskrifter der fellinga er lagt inn i mønsteret. Likevel er eg nøgd med resultatet; genseren er varm og fin, og det var kjekt med ein litt annleis julegenser i tillegg til den raude og den lilla eg strikka til jul i fjor. 

Union hotell på Øye

Tidlegare i haust køyrde vi gjennom Norangsdalen til Øye, der vi studerte det oppussa hotellanlegget frå utsida. 25. november fekk vi høve til å reise attende for å vere med på julebord. Vi kosta i tillegg på oss ei overnatting, så opphaldet vart både ei oppleving og ei avkopling. Eg tok ingen bilete under julebordet, men kan forsikre om at folka og lokalet var fint pynta, og at vi fekk nydeleg mat og drikke. Først fekk vi grava breiflabb, deretter suppe med hummar og skogsopp, etterfølgt av pinnekjøt med tilbehør (blant anna heimelaga surkål laga av den tyske kokken). Desserten var molteiskrem m.m. Alt smakte fantastisk, og det var herleg avslappande å få mat og drikke servert ved borda, i staden for buffet. 

Til frukost neste dag vart eg noko skuffa over det sparsommelege utvalet, heilt til eg fekk sjå at det fanst frukostmenyar på borda. Vi bestilte posjerte egg med røykelaks og surdeigsmuffins, og så let vi oss varte opp som kongelege medan betjeninga serverte kortreist eplejuice laga på Nordjordeid og kaffi i yndige porselenskoppar. Vi kunne dessutan supplere eggmåltidet med meir mat frå frukostbuffeten.

Etter frukost gjekk vi oss ein runde rundt i hotellet og såg på dei ulike salongane. Det vart fyrt i peisar og tent levande lys heile helga, og dette er noko av det mest stemningsfulle eg har opplevd i førjulstida nokon gong. Når ein i tillegg til å vere i dei vakre omgjevnadene oppheld seg langt ute i huttaheita, er det lett å senke skuldrane og ta inn stemninga rundt seg. Dette kan fort bli ein tradisjon.

Roald Amundsens rom

Frukost: posjerte egg med røykalaks og hollandaisesaus på surdeigsmuffins

Steinen som etter tradisjonen skal leggast i senga til brudepar