Bok 31 2022: "Den savnede søsteren" av Lucinda Riley

Eg hadde forstått det slik at denne siste boka i serien skulle oppklare alt, men nei - det viser seg at forfattaren hadde begynt på ei siste bok i serien, og at denne ikkje ligg ute som lydbok enno. Det skal visstnok vere sonen som har skrive den ferdig, sidan forfattaren sjølv er død (frekt nok). 

Vel, vel. Denne boka er dermed ikkje den store finalen, men nok ei bok om menneske som har usikkert opphav fordi dei er adopterte. Likevel er historia denne gongen annleis, fordi vi møter ei middelaldrande kvinne som har stukke av frå heimlandet Irland i ungdomen og busett seg på New Zealand. Dei seks adopterte systrene legg ut på jakt etter kvinna, som stadig stikk frå dei. 

Eg likar godt å lese om Irland, så eg likte boka godt, men hadde altså forventa ein slutt på denne lange bokserien. Sjangeren er ikkje heilt "mi greie", men det har vore ei kjekk avveksling. Eg synest òg eg har lært ein del. Sjølve bakgrunnshistoria med den sveitsiske rikmannen er reint visvas, men dei forteljingane frå fortida har vore kjekke å lese, synest eg. No skal eg lese noko heilt anna ei tid framover, men eg skal lese den siste boka i serien så snart den kjem.

Bok 30 2022: "Solsøsteren" av Lucinda Riley

Den sjette systera er toppmodell i USA, men lever eit liv prega av narkotika og alkohol. Etter kvart kjem ho i kontakt med ei kvinne som påstår ho er bestemora hennar, og ein får innsyn i livet til Cecily, som reiste frå USA til Kenya for å sleppe unna ei kjærleikssorg i heimlandet. I Kenya skal ho bu hos tanta si, og ein får lære mykje om korleis livet var blant kolonistane før andre verdskrig. Samanhengen mellom denne historia og livet til sumpermodellen Electra vert etter kvart avslørt.

Bok 29 2022: "Månesøsteren" av Lucinda Riley

Den femte systera er Tiggy, som lever i det skotske høglandet og tek seg av ville dyr. Etter kvart vert ho kjend med ein mann som i likheit med henne sjølv har litt synske evner, og han fører henne til Alhambra i Spania, der ho nøstar opp ei historie om flamenco, sigøynarar og borgarkrig. Etter kvart finn ho dessutan ut kven ho er, og då er spørsmålet korleis ho vel å forhalde seg til det.

Bok 28 2022: " Perlesøsteren" av Lucinda Riley

Etter at Star har funne den store kjærleiken, føler systera Cece seg einsam. Etter kvart finn også ho ut at ho skal reise ut i verda for å funne ut meir om seg sjølv, noko som først fører henne til Asia og deretter til Australia. Her blir vi kjende med ei historie om ei sterk kvinne som etablerte seg i Australia for lenge sidan. Kva samanhengen er, får vi etter kvart vite meir om.

Genser nummer 37: "Høstblad"

Oppskrifta til denne genseren ligg ute gratis, og eg hadde venta ei stund på at det skulle dukke opp tilbod på garnet "Alpakka tweed". Då det brått var på sal til halv pris, slo eg til og kjøpte nok garn til to genserar. Planen var å strikke ein genser i storleiken small, for så å sjå om eg skulle strikke ekstra small til Veslejenta eller Medium til meg sjølv etterpå. Eg fekk på meg genseren i storleiken small, men den var litt ubekvemt trang. Spørsmålet då vart om eg skulle gå ned i vekt sjølv eller gi genseren til Veslejenta. Eg valde den siste og enklaste løysinga. Garnet er utruleg mjukt, og fargane er veldig fine. Eg har allereie begynt på ein ny i storleiken medium.

Eldstejenta heime på visitt

Helgabesøk av Eldstejenta og kjærasten gjekk forbi utan at så mange bilete vart tekne, men vi var på indisk restaurant saman med mamma, på konsert med Jan Eggum og hadde koselege timar heime saman med Minstemann og kjærasten hans. 

Eg hadde strikka den grøne Dahliagenseren litt liten, men den var svært fin til Eldstejenta, som dermed kunne reise heim med tyngre koffert.

Genser nummer 36: Dahlia

Denne genseren har lege og venta på trådfesting ei stund. Eg fall pladask for dei to grønvariantane og strikka modellen med dobbel tråd, slik oppskrifta seier ein skal. Noko vonbroten oppdaga eg då den var ferdig strikka at den er litt for kort og tilsitjande etter min smak. No har eg valet om eg skal bruke den som den er, drage den ut eller kanskje gjere noko med meg sjølv slik at eg passar betre inn i genseren.

Tråden er Sandnes tynn merino og Tynn silk mohair, og den var veldig kjekk å strikke. Eg har tidlegare strikka "chunky" Dahlia, og mønsteret er det same.

BASK på Stødt

Minstemann spelar mellom anna i eit band saman med 2-3 av mine tidlegare elevar + ein til frå musikklinja. På repertoaret står stort sett gamal musikk, som the Beatles, Deep Purple og the Doors, og det set sjølvsagt ei gamal mor pris på. Torsdag hadde dei konsert på utestaden Stødt - ein alkoholfri konsert utan aldersgrense verken oppover eller nedover. Gutane var både flinke og morosame, og eg håpar organisten kan bli med på fast basis.

Gamle Strynefjellsvegen

 Laurdag reiste vi av garde tidleg for å kunne få med oss mest mogleg av dagen. Vi hadde planar om å reise til Mårådalen, ein sidedal til gamle Strynefjellsvegen, men valde i staden å køyre nesten heilt fram til hyttefeltet på Grotli og gå ein tur oppover i retning Huguvarden - mest fordi det var mykje skugge i den retninga Mårådalen låg. Turen vår gjekk i ope terreng oppetter ei fjellside, og vi stogga ved ein varde - uansett kva den heiter. Det var svært sparsommeleg med skilting i området, kan eg røpe.

Vi var usikre på om haustfargane hadde kome, og nær Grotli var det nydeleg fargespel og strålande sol. Nærare Stryn var ikkje hausten så langt komen.

Etter den vesle fjellturen køyrde vi attende i retning Stryn og rasta nede ved eitt av dei turkisblå vatna. Der kokte vi oss kaffi på stormkjøken og åt niste innkjøpt i Stryn på veg mot fjellet. Det tok litt tid å få liv i stormkjøkenet, så det vart ikkje suppekoking denne gongen. Kaffi i trekopp 1100 moh er ikkje å kimse av, og vi har hermed fått eit nytt favoritt-turmål!

Genser nummer 35: islender

Etter å ha strikka fire (!) islendarar av modellen "Star", strikka eg i kveld ferdig og festa trådane på denne tynnare versjonen. På eit tidspunkt tidleg i vår/sommar bestilte eg feil på nett, men eg gadd ikkje returnere pakken. Veslejenta vil gjerne ha den, viss den passar, så no får vi sjå om det blir pakkesending eller besøk med det første. 

Garnet i denne versjonen heiter Alpaca Storm frå Viking garn, og det er eit mjukt garn som var lett å jobbe med. Eg vart overraska over kor mørkt vaskevatnet vart, så her var mykje fargestoff til overs.

Søndagstur på Keipen (944 moh)

Søndagen begynte temmeleg roleg og sakte. Minstemann og kjærasten kom innom ein tur, og etter at dei reiste tenkte eg at eg skulle gå ein tur i det fine vêret. Turmålet var usikkert, men eg enda opp med å gå på Keipen denne vakre haustdagen. Sidan eg var så treig med å kome meg av garde, fekk eg fjellet for meg sjølv mykje av turen. 

Dette er ein av favoritt-turane mine, men heller ikkje denne gongen såg eg på utsikta frå toppen. Eg henta heller ikkje boka som ligg litt for skummelt til ytst på toppen.

Musikk i sentrum

Laurdag 3. september var ein nydeleg dag, noko som sette eit fint preg på arrangementet "Musikk i sentrum" i Ørsta. Eg tok turen til bygda for å besøke mamma, deretter for vi til laguneparken og høyrde nokre av innslaga på friluftskonserten. Minstemann stilte saman med bandet som elles inneheld musikklinjeelevar som framleis går på skulen på vg2 og vg3. Dette bandet kom vidare til fylkesmønstringa i UKM, og dei spelar gamle songar av mellom andre the Beatles. Etter konserten gjekk mamma og eg på indisk restaurant, så vi fekk ein kjekk ettermiddag.

Genser nummer 34: "Svartulv" til Svigerson

Tidleg i sommar strikka eg ferdig ein "Svartulv"-genser til Veslejenta. Ho hadde sjølv teke ut mønsteret, men fargane måtte eg velje ut frå kva garn dei hadde i den lokale garnbutikken. Eg brukte garnet Fritidsgarn frå Sandnesgarn, og fargane er lys grå og ein blygrå farge. Veslejenta ville ha blå brot, og det tenkte eg var finast på genseren til Svigerson også. Etter oppskrifta skal brota vere i begge fargane, men vi gjorde det altså litt enklare. Genseren til Svigerson er blå med grått mønster, medan Veslejenta hadde motsett. Han ville dessutan ikkje ha høg hals. No står det att å sjå om denne fell i smak - og ikkje minst om den passar.

Eg kjøpte alt garnet dei hadde i desse fargane då eg handla inn før ferien, men så fekk eg for lite blått og måtte bestille på nett. Denne pakken kom fram til lokalbutikken ein laurdag eg var utan bil, og dermed gjekk hunden og eg 9 km for å hente den på butikken. Det viste seg at det var feil garnpakke, noko eg oppdaga fem minutt etter at eg hadde begynt på heimvegen. Dermed måtte eg attende til butikken for å returnere pakken, før eg for heim og sende mail til Sandnesgarn. Dei trudde heldigvis på historia mi, og sende ein ny pakke nokre dagar seinare. Heldigvis hadde eg forskjellig anna liggande å pusle med så lenge.

På 'an igjen

Eg skal ikkje skrive her kva eg plar omtale planleggingsveka som, men det begynner på H og sluttar på elvetesveka. Ei heil veke med møte og diskusjonar om elevar ein ikkje har møtt kjennest ikkje alltid like meiningsfylt - spesielt ikkje etter ein lang og doven ferie.

I dag kom elevane, og då vert jobben noko heilt anna. Det er tjue år sidan eg begynte å jobbe på min noverande arbeidsplass, altså fire år før årets vg1-kull vart fødde. Før det hadde eg fleire års praksis frå andre skular, heilt frå hausten 1993.

Skulelivet har endra seg mykje på desse åra eg har jobba. Reformer har kome og gått, trendar innan pedagogikken det same. I klasserommet har det gått frå tavlebruk, trilling av fjernsynsapparat og bruk av overhead med handskrivne lysark til ein stadig meir digitalisert kvardag med pc og videokanon som sjølvsagde innslag. Medan vi dei første åra var opptekne av å gi elevar boklister så dei kunne kjøpe skulebøker første skuledag, er vi no mest fokuserte på å får dei på nett og vise dei dei rette og viktigaste verktya.

Og så er det elevane. Gjennom alle desse åra har det vore så mange av dei, og eg lurer kvar haust på om eg kan bli like glad i dei nye. Som regel blir eg det, faktisk, men alle relasjonar tek tid å bygge. 

Som gamal lærar ser ein på klassa si og kjenner att åtferd ein har sett før. Mange har pynta seg til første skuledag, eller i alle fall tenkt nøye gjennom kva dei skulle ha på seg og korleis dei skulle sminke seg. Nokre har kanskje lagt om stilen i løpet av sommaren, medan andre held fram med å vere som dei var på ungdomsskulen. Nokre tek fort kontakt med medelevar, medan andre slit med å snakke med nokon. Atter andre vender seg mest til læraren for kontakt. 

Midt i alt kaoset med å vere ny på skulen får dei litt hjelp på vegen. Vi plasserer dei på faste plassar så dei skal vite at dei har ein pult der det er greitt at dei sit, vi organiserer "bli kjende"-aktivitetar og vi har i stadig større grad kontakt med dei som er ekstra engstelege før skulestart. Mange unge slit med psykiske vanskar, og då er overgangar noko som er spesielt vanskeleg. Det finst mange teoriar om kvifor unge i dag er så tandre, men som lærar tenkjer eg det viktigaste er å forhalde seg til det og prøve å lære dei å bli meir motstandsdyktige. For at vi skal klare å bygge dei opp, må dei kome til skulen, og det er ein stadig større bøyg for mange.

Etter 8 timar saman med den nye klassa mi og min nye partnar-kontaktlærar, evaluerer eg dagen som nokolunde vellukka gjennomført. Det vart altfor lenge og altfor mykje informasjon, men mot slutten av dagen oppnådde vi noko stort: alle elevane greidde å stå framfor klassa og seie noko. Eg veit det sat langt inne hos nokre, og eg hadde klump i halsen då eit par gjorde valet om dei skulle gjere som dei andre eller stikke seg ut ved å nekte. No står det att å sjå om dei kjem attende til skulen i morgon, men førebels er eg svært nøgd med at vi fekk ei så god stund mot slutten av dagen.

Parallelt med den spennande og slitsame skulestarten i dag er mange lærarar i landet tekne ut i streik. I media blir det fokusert på dei stakkars elevane som ikkje får undervisning, og KS meiner lærarane tener godt nok. For min del, som er lektor med tillegg med maksimal ansiennitet, er ikkje løna avskrekkande låg. Likevel ser eg at for å rekruttere unge og flinke folk til yrket, er løna viktig. Altfor mange med lærarutdanning finn seg andre jobbar der dei tener meir. I tillegg kan ein diskutere kor vidt løna står i stil med arbeidsoppgåvene og ansvarsområda. Etter mitt syn har arbeidstilhøva endra seg dramatisk gjennom dei åra eg har vore i yrket. Eg sette umåteleg pris på den fridomen eg hadde første åra eg jobba, då vi fekk timeplanen i handa og innretta oss sjølve slik vi fann det best. Etter kvart vart vi pålagde stadig meir bunden arbeidstid på skulen, og ansvaret som kontaktlærar endra seg frå å vere ein som førte fråværsårsaker til å inneha ei noko uklar rolle som nærast personleg assistent for den einskilde eleven. Det vert forventa samarbeid på alle moglege måtar mellom fag, i klasser, på trinn og mellom kontaktlærarar, samtidig som vi stadig blir kursa i korleis vi skal bli betre til det eine eller det andre som er i vinden for tida. Eigentleg har vi nok jobb med denne delen av jobben, men så kjem rettebunkane i tillegg. Folk ser gjerne at vi har lange og mange feriar, men berre dei næraste ser korleis vi sit med rettebunkar i helgar og på kveldstid. 

Skulen har utvikla seg sidan 1993, det skulle berre mangle, og eg skal ikkje hevde at alt var betre før. Likevel vil eg hevde at det ikkje er samanheng mellom arbeidsoppgåver, arbeidstid og løn i læraryrket. Dersom forventningane til meg som kontaktlærar skal vere som dei er i dag, er 4,7% ein altfor liten tidsressurs. Eg er glad i jobben min og ville ikkje ha bytta med nokon, men eg skulle så gjerne hatt betre tid til å utføre arbeidsoppgåvene skikkeleg. Eg skulle dessutan ønske at samfunnet viste at ein set pris på den jobben lærarane gjer, og då er løna eit verkemiddel som kan vere med på å heve statusen og dermed auke rekrutteringa til eitt av verdas viktigaste yrke.

Tua til Movatnet

I dag var det meldt fint vêr, men det vart ikkje fullt så fint som meldt (ikkje første gong denne sommaren). I staden vart det mitt favorittvêr, lettskya opphaldsvêr og om lag 20 grader. Eg hadde nokre ærend på butikk, noko eg kombinerte med ein rusletur innover frå parkeringsplassen på Tua inn til enden av vegen ved Movatnet. Turen inneheld ikkje så mange bakkar, og ein kan gå tørrskodd på grusveg nesten utan trafikk. Samtidig får ein ei kjensle av å vere i naturen, med blåbær, beitedyr og byrjande haustfargar. Dette er ein av mine favorittstadar å gå tur på, og kanskje kjøper eg meg nye ski til komande sesong.

Bok 27 2022: "Skyggesøsteren" av Lucinda Riley

Skuleflinke Star likar betre å lage mat enn å studere, og hinta fører henne til eit bokantikvariat i London. Der møter ho den eksentriske Orlando, og ho følgjer han til familien hans i Lake District. Familiedramaet står mest sentralt, og også denne systera finn ut kvar ho kjem frå og får eit nytt liv. 

Bok 26: "Stormens søster" av Lucinda Riley

Den andre systera er oppteken av segling og musikk, og etter mykje dramatikk reiser ho til Noreg for å finne ut kvar ho ættar frå. Her blir ho mellom anna kjend med komponistar som har kjent Edvard Grieg. Også denne boka ionneheld mykje melodrama og ein del føreseieleg svada, men det er framleis god underhaldning.

Bok 25 2022: "De syv søstre" av Lucinda Riley

Serien om systrene har blitt svært populær, og eg bestemte meg for å gi den ein sjanse, trass i at dette er ein sjanger eg ikkje vanlegvis kastar meg over. Ein kan kalle det melodramatisk eventyr for og om kvinner, men det er òg underhaldning med ein liten porsjon faktakunnskap om ulike land og historie.

Den første boka tek føre seg forhistoria om dei sju adopterte systrene som etter adoptivfarens død blir gjevne hint om sin eigen bakgrunn. Deretter følgjer vi den eldste systera på hennar reise til Brasil for å finne ut om bakgrunnen sin. Parallelt med hennar liv i notida får vi høyre ei historie om ei kvinne som vaks opp i Brasil og la ut på ei danningsreise til Paris. Boka er underhaldande som sommarlektyre og til avslapping.

Bok 24 2022: "Drepende drage Angrende hund" av Karin Fossum

Aksel er journalist, og veslesystera er narkoman. Begge slit med seg sjølve og oppveksten sin. Sjølve handlinga dreiar seg rundt ei dramatisk hending der ei gruppe arbeidarar døyr i eit giftangrep medan dei søv. Boka er spennande, men først og fremst på grunn av forteljinga om søskenparet. 

Norangsdalen og Øye

Ein kveld såg vi ein film som heiter "Det norske hus". Det er ein komedie som ikkje er så morosam, men det morosame for oss var at den var filma på Øye i Hjørundfjorden. Dermed fekk vi lyst på ein tur. Ruta gjekk til Grodås og Hellesylt, deretter gjennom Norangsdalen. Vêret var heller ikkje denne dagen optimalt, men det var nokolunde opplett. Vi stogga ved det tradisjonelle utsiktspunktet, deretter ved Lygnstøylvatnet, der ein kan sjå restar av ei gamal seter som vart overfløymd i 1908. 

På Øye såg vi på det no ombygde og fantastisk flotte Union hotell. Eg var der på konfirmantweekend i 1982, og då var staden berre ei rønne. No har hotellet blitt eit dyrt og flott tilbod med særpreg. Vi var ikkje heilt kledde og klare for lunsj på hotellet denne gongen, så eg fekk ikkje sett korleis det såg ut inne, men vi fekk ein prat med ein tidlegare nabo og med faren til hotelldirektøren.

Søndagstur til Sandane

Førre søndag, den 7. august, måtte vi finne på noko i regnet. Vi hadde snakka om diverse tidlegare, mellom anna turen over Utvikfjellet og vegen mellom Olden og Innvik. Dermed køyrde vi til Lote og tok ferja til Anda, utan særleg mange planar. Først sjekka vi ut kva Trivselsskogen er, og dit reiser vi truleg attende ein gong det er finare vêr. Etterpå såg vi kva Trivselshagen er, og det er eit kulturhus med badeanlegg, og bakom det ikkje så svært pene bygget låg eit bygdemuseum som viste seg å vere ope. Inne var det ei utstilling som viste ulike epidemiar gjennom tidene (som eit framhald av det vi allereie hadde lært om lepra), og etter kvart fekk vi ei interessant omvising i nokre av bygga på staden. Eg er imponert over alle dei unge som har sommarjobb og set seg inn i historia for å kunne formidle til tilfeldige turistar som oss (ja, vi var dei einaste på denne omvisinga òg). Museet er òg eit turområde eller ein slags park, så vi fekk lufta oss litt.

Etter å ha sett litt meir på Sandane, der eg nesten ikkje har vore innom sidan vegen vart lagt om, køyrde vi vidare til Breim og over Utvikfjellet. I Olden stogga vi og gjekk på café, og i den caféen ligg ein liten rarietetsbutikk som eg skal vitje ein annan gong. 

Ferietur dag 6: Heimreise

Bladfyken ville ikkje køyre same rute heim, men via Lærdal, slik han hadde gjort då han budde i Stavangerområdet for over 30 år sidan. Eg kan røpe at der var lange strekningar av den vegen som ikkje hadde blitt utbetra på 30 år, og det vart ein del stopp undervegs for å passere bubilar og turistbussar på smale vegar. Då vi kom over Hardangerbrua, vart det mange påkosta tunnelprosjekt som prega reisa, og store delar av Sogn tilbragte vi inne i fjella. Planen var å køyre frå Solastrand klokka 11 og ta inn på hotell til dømes i Lærdal, men vi hadde vakna tidleg og reist av garde i 8-tida, så det var ikkje så freistande å ta kveld i Lærdal klokka 18. Dermed vart det til at vi køyrde heilt heim, utan andre stopp enn eit lite cafébesøk på Odda. Vëret var elendig, vegane var for det meste elendige - men ferieturen sett under eitt var fantastisk. 

Ferietur dag 5: Stavanger by

Då vi planla ferien, vart vi samde om å bu ved stranda og heller reise inn til byen ved behov og ønske. Det viste seg at vi fekk tak i det vi trengde i tettstaden Sola, så då sette vi berre av ein dag til bysightseeing.

Først var vi innom to museum, og då hadde vi valt oss ut Stavanger museum og Arkeologisk museum. Ingen av dei var svært imponerande, men det var no kjekt å sjå. Etterpå gjekk vi langs vatnet ned til Vågen og opp i den delen av sentrum der kulturhuset og "fargegata" ligg. Vi rusla rundt, gjekk på café og såg på livet før vi gjekk over til den andre sida av Vågen, der "Gamle Stavanger" ligg. Denne dagen var det fint vêr, så det var fint å rusle rundt på tørr brustein (i gode joggeskor).