Bok 1 2023: "Havets kirkegård" av Aslak Nore

Ei kvinne overlever ei skipsulukke i 1940, og åtti år seinare tek ho livet av seg. Familien er i konflikt og leitar etter eit bortgøymt testamente, og det viser seg at sonen til kvinna har stogga henne i å gi ut eit bokmanuskript. I tillegg er det med stoff frå krigen i Kurdistan. Boka er til tider noko vanskeleg å følgje med i, men det er ei spennande forteljing med mykje drama - og melodrama. 

Genser nummer 43: "Vikingen Lasse Matberg" til Svigerson

Når nokon ønskar seg ein heimestrikka genser som skal vere einsfarga, vert det litt keisamt, tenkte eg. Derfor fann eg ut at eg skulle lære meg å strikke flettemønster. Det er ikkje komplisert når ein forstår poenget, men det går noko tid. Når storleiken på genseren er XXL, var det bra flettene sat på ermane og ikkje over heile bolen. Eg stressa litt med å få han ferdig, men det gjekk, og den passa perfekt. No får vi håpe den vert mykje brukt! Garnet heiter Gann Garn Tweed, og eg strikka den i mørk grå. Garnet var mjukt å jobbe med, men det slitna ved eit par høve, så eg trur ikkje det held seg så godt. Oppskrift og garn vart kjøpt på nettbutikken Strikkemekka, der den var på 70% rabatt. Eg strikka forresten høg hals, sidan mottakaren ønska seg det.

Heim til jul 3

Eldstejenta med mann og hund kom til Ørsta den 22., og vi møttest så vidt hos mormora på vesle julaftan. Andre juledag var det familieselskap hos mormora, og så vart nesten alle ungane med heim for å tilbringe romjul og delvis nyttår her. Det var stor stas, ikkje minst fordi eg no har blitt mormor til vesle Louie, ein tre månader gamal toy puddel. Familien lid av hundegalskap, og vi hadde mykje moro med han både vi folka og Charlie.

Heim til jul 2

Så kom Storegut heim. Han skulle eigentleg kome søndag, så eg brukte mykje av dagen til å ordne rommet hans og lage potetsalat, men så ringde han og sa han kom måndag i staden. Måndag kosa vi oss med potetsalat og spekemat saman med Minstemann og Svigerdotter. Storegut går på PPU-utdanning i Trondheim  år, etter at han vart ferdig med masteroppgåva si sist vår. I tillegg har han fått jobb på kulturskulen i Orkanger ein dag i veka, og det hjelper på økonomisk. 

Bok 42 2022: "Bastarden" av Øistein Borge

Ein norsk mann av jødisk opprinnelse er besett av tanken om å finne att kunst som vart fråteke familien hans av nazistane. Dette fører han til Mallorca, der han forsvinn. Bogart Bull reiser etter for å finne mannen, og det vert svært mykje drama i denne romanen. Til tider hadde eg litt problem med å henge med, men elles var dette ei spennande bok, og dessverre den siste i serien så langt. Det vart også mi siste fullførte bok i 2022, og eg håpar på eit enda betre leseår i 2023. 

Bok 41 2022: "Jeg er nummer 13" av Øistein Borge

I denne romanen om Bogart Bull vert han send til Amsterdam for å oppklare groteske mord utført av ein seriemordar som ser på seg sjølv som kunstnar. Eg likte denne boka, men ikkje så godt som den førre av same forfattar.

Heim til jul

Veslejenta kom heim søndag 3. desember. Då fekk ho og Charlie opne kalenderen ho hadde vunne til han på dyrebutikken på Eid, og det var stor stas for begge to. Måndag vart ho med på nominasjonsmøte, for no står vi begge på liste til kommunevalet neste år. Tysdag hadde eg fri, så då brukte vi heile dagen til shopping og juleførebuing. Resten av veka har eg jobba, men så har eg kome heim til ferdig middag og koseleg førjulsstemning med julekalender på tv. No er det endeleg helg, og livet er ikkje så verst, sjølv om eg har fått inn første tentamensbunke i advent. Det er meldt sprengkulde i neste veke, så eg satsar på å rette ivrig då.

Genser nummer 42: "Reindans" i Stay frå Merinor

Årets heimestrikka julegenser er eit mønster som finst som strikkepakke i både grøn og raud variant. Eg valde grøn, men syntest den grønfargen som var på biletet såg altfor olivengrøn ut - derfor valde eg heller fargen "mørk grønn", og den var perfekt. Garnet heiter "Stay" og er ei blanding av ull/merinoull og 20% nylon. Det var heilt greitt å jobbe med, men oppskrifta var litt irriterande med at ein berre fekk melding om å auke eit visst tal masker jamnt. Eg likar betre oppskrifter der fellinga er lagt inn i mønsteret. Likevel er eg nøgd med resultatet; genseren er varm og fin, og det var kjekt med ein litt annleis julegenser i tillegg til den raude og den lilla eg strikka til jul i fjor. 

Union hotell på Øye

Tidlegare i haust køyrde vi gjennom Norangsdalen til Øye, der vi studerte det oppussa hotellanlegget frå utsida. 25. november fekk vi høve til å reise attende for å vere med på julebord. Vi kosta i tillegg på oss ei overnatting, så opphaldet vart både ei oppleving og ei avkopling. Eg tok ingen bilete under julebordet, men kan forsikre om at folka og lokalet var fint pynta, og at vi fekk nydeleg mat og drikke. Først fekk vi grava breiflabb, deretter suppe med hummar og skogsopp, etterfølgt av pinnekjøt med tilbehør (blant anna heimelaga surkål laga av den tyske kokken). Desserten var molteiskrem m.m. Alt smakte fantastisk, og det var herleg avslappande å få mat og drikke servert ved borda, i staden for buffet. 

Til frukost neste dag vart eg noko skuffa over det sparsommelege utvalet, heilt til eg fekk sjå at det fanst frukostmenyar på borda. Vi bestilte posjerte egg med røykelaks og surdeigsmuffins, og så let vi oss varte opp som kongelege medan betjeninga serverte kortreist eplejuice laga på Nordjordeid og kaffi i yndige porselenskoppar. Vi kunne dessutan supplere eggmåltidet med meir mat frå frukostbuffeten.

Etter frukost gjekk vi oss ein runde rundt i hotellet og såg på dei ulike salongane. Det vart fyrt i peisar og tent levande lys heile helga, og dette er noko av det mest stemningsfulle eg har opplevd i førjulstida nokon gong. Når ein i tillegg til å vere i dei vakre omgjevnadene oppheld seg langt ute i huttaheita, er det lett å senke skuldrane og ta inn stemninga rundt seg. Dette kan fort bli ein tradisjon.

Roald Amundsens rom

Frukost: posjerte egg med røykalaks og hollandaisesaus på surdeigsmuffins

Steinen som etter tradisjonen skal leggast i senga til brudepar

Ut på tur

Eg kan oppdatere eventuelle lesarar på situasjonen i Casa Margarita siste vekene. 31. oktober stengde Telenor koparnettet i bygda med umiddelbar verknad. Dette betydde at frå og med 31. oktober var vi utan internett, og dermed også tv, på ubestemt tid. Utover veka fekk nokre naboar installert fiber, men vi måtte vente heilt til 14. november før vi var påkopla att. Heldigvis har eg hatt diverse møte, eit teaterstykke og ein bunke bøker å kose meg med, men det vart noko stusseleg i lengda, må eg innrømme. Nokre lange telefonsamtalar vart det òg høve til, så eg har ikkje vore einsam.

Ungdomane forsvann like etter internettet, og kom att like etter. Det er ein viss samanheng. No kosar eg meg med tv, nyhende, nettshopping og diverse, og eg håpar fiberløysinga vert stabil og god for oss alle. Eg har heldigvis hatt rettefri medan eg var nettlaus, men snart brakar det laust med innleveringar og denslags. Vi er avhengige av nett, så enkelt er det.

Siste fredag var eg på vinklubb, og laurdag feira vi Thanksgiving med kalkun og fløytepoteter. I da, søndag, har Minstemann og eg gått tur i Mjeltvika. Det er lenge sidan eg var der sist, for vi plar unngå all flåtten der om sommaren. Det er litt sol og litt under 0 grader for tida, men medan eg var nettlaus var det både nedbørsrekord og flom- og rasvarsel. Livet er betre no,og med skapet fullt av strikkaklede skal ein sleppe å fryse.

Genser nummer 41: "Soft" i Lace Kid Mohair

Eldstejenta nemnde tidleg i haust at ho ville ha ein pastellfarga genser. Eg kjøpte ein strikkepakke på tilbod og trudde den sulle vere lyserosa, men den er meir gamalrosa, så vi får sjå om den fell i smak. Tidlegare har eg strikka to genserar med dobbel tråd der den eine var lodden, men i denne oppskrifta var det to tynne, lodne trådar. Dette vart dermed eit prosjekt eg hadde liggande heime, der eg kunne legge nøsta ryddig vekk, ikkje eit "bilprosjekt" som eg kunne ta med meg kvar som helst. I og med at eg vart utan internett (og dermed tv) i ein periode, fekk eg konsentrert meg om mønsteret og lytta til ein del lydbøker. Mønsteret var ikkje frykteleg komplisert, men ein må no konsentrere seg om slikt.

Bok 40 2022: "Det som aldri dør" av Øistein Borge

Denne boka likte eg enda betre enn den førre av same forfattar - mykje fordi handlinga er lagd til Nord-Irland. Det historiske bakteppet er Belfast på 1970/80-talet, og dette er noko eg er svært interessert i i utgangspunktet. Hemntankar og terrorplanar står sentralt, og her er òg skildra verkelege hendingar frå perioden. At ein gissar litt av mysteriet, får så vere. 

Bok 39 2022: "Den syvende demonen" av Øistein Borge

Eg blir alltid glad når eg finn ein ny krimforfattar, slik at eg kan lese fleire bøker på rad om same detektiv. Denne gongen er detektivhelten Bogart Bull, ein enkemann med anar i Irland. I denne først boka blir han send til den franske rivieraen for å oppklare eit drap på ein rik, eldre mann. I huset til mannen finst kunst for mange millionar, men berre eit lite bilete er vekk. Det er signert med talet 7, og historia går mange, mange år attende i tid. 

Denne boka var både spennande og interessant - spesielt forteljingane frå fortida, synest eg.

Bok 38 2022: "The Ice Twins" av S. K. Tremayne

Eit ektepar har opplevd ein tragedie i livet då den eine av to tvillingdøtrer døyr i ei ulukke. Etter 14 vanskelege månader med sorg og alkoholmisbruk sel dei leilegheita i London og flyttar til ei aude halvøy utanfor Skye. Halvøya blir ei øy når sjøen står høgt, og huset er i dårleg forfatning, så stemninga er uhyggeleg. Verre blir det når dottera begynner å påstå at systera er på øya, og at ho sjølv ikkje er Kirstie, men Lydia. Finst det spøkelse, eller er nokon i ferd med å miste grepet på røyndomen?

Ei uhyggeleg og spennande bok!

Bok 37 2022: "Aldri tilgi" av Trude Teige

Kajsa Coren arbeider med ein dokumentar om #Metoo, men samtidig blir ho vikla inn nokre dødsfall i Asker der noko er drap og anna sjølvmord. Noko er dessutan forsvinning, utan at ein veit om dette har samanheng med dei andre sakene.

Også i denne boka var forklaringane og oppklaringane relativt lette å gjennomskode, men boka er likevel underhaldande.

Bok 36 2022: "Jenta som sluttet å snakke" av Trude Teige

Ei kvinne blir funnen drept i si eiga stove i den idylliske kystbygda Losvika. Ho sit i ein stol ved vindauget med utsikt til alle som kjem og fær. Kvinna er dotter til ein predikant som ble drepen i same hus eit år tidlegare. Drapet er ikke oppklart, og folk i bygda fryktar at det går ein drapsmann laus blant dei. Journalisten Kajsa Coren begynner å grave i drapsofferets fortid. Folk omtalar kvinna som einsam og annleis. Ho hadde nesten ingen kontakt med andre menneske, og ho snakka aldri. Snart forsvinn ei ung jente, og Kajsa må finne ut av mysteriet.

Eg gissa mysteriet svært tidleg, men boka var lettlesen og underhaldande.

Bok 35 2022: "Jente, 1983" av Linn Ullmann

I denne boka fortel forfattaren om ein periode i livet då ho var 16 år og aleine i Paris, fordi ho skulle bli modell. Ho går seg vill, innleier forhold til eldre menn og opplever bransjen frå innsida. Boka er utruleg godt skrive, både om notid og fortid, og eg synest det er ekstra interessant fordi eg er på same alder og hugsar korleis Linn Ullmann vart presentert som modellkjendis i ungdomsblada i den tida. Eg er så glad for at ho begynte å skrive i staden, for ho er ei av våre absolutt beste forfattarar.

Bok 34 2022: "Christine" av Stephen King

Eg  lenge tenkt eg skulle lese bøker av Stephen King, kanskje spesielt boka bak filmen "The Shining". Filmar og seriar basert på bøkene til King er eg nokså oppdatert på, men det er mange år sidan eg såg filmen "Christine", om bilen med overnaturlege evner. Lydboka fanst på engelsk på Storytel, så då fekk eg inn litt meir engelsk på kjøpet. Boka var litt langdryg, synest eg, så prosjektet blir ikkje vidareført med det første.

Bok 33 2022: "Min skyld" av Abid Raja

Vanlegvis les eg ikkje så mange sjølvbiografiar eller politiske biografiar, men denne gongen gjorde eg eit unntak. Venstrepolitikar Abid Raja er ein person eg har hatt stor respekt for, trass i at dei politiske meiningane hans ikkje alltid samsvarar med mine. Mange med innvandrarbakgrunn tek den klassereisa som norsk arbeidarklasseungdom har gjort for ein generasjon eller to sidan, og det er akkurat det denne boka tek føre seg. I tillegg kjem forteljinga om korleis det er å vekse opp med skam knytt til ein sjukdomstilstand, og sjølvsagt forteljinga om kjærleiken mellom han og kona. Ei svært interessant og lettlesen bok.

Bok 32 2022: "Fred" av Arne Garborg

Då vi såg Garborgheimen og Knudaheio i sommar, begynte vi også å lytte til lydbokversjonen av boka "Fred". Denne romanen er mykje basert på Garborgs eigen oppvekst med ein far som var psykisk sjuk med religiøst tungsinn. Eg las denne boka for meir enn 30 år sidan, og den gjorde sterkt inntrykk. Boka var kanskje enda betre no, og lydboka gav betre inntrykk av dialekten.

Korpsbasar

Minstemann og kjæresten pynta seg i 80-talsklede og for på basar. Korpset hadde øvd inn musikk frå 70-, 80- og 90-talet, og det var fullt hus og stor stemning i gymsalen/grendahuset. Dei spelte flott også, berre så det er sagt! Minstemann har begynt å spele saksofon i korpset i tillegg til å spele noko trommer. Der er to til som spelar slagverk, så no får dei spele meir sidan han sit i fremste rekke med saksofon. Han hadde eit par soloar der òg, i tillegg til den imponerande "fascinating drums". 

Genser nummer 40: "Haustblad" med justeringar

Eg har tidlegare strikka "Haustblad" i liten storleik, og den vart passeleg til Veslejenta. No strikka eg ein ny i middels storleik, og den passa meg heilt fint. Eg gjorde nokre justeringar på ermane og nedst på bolen, med eit enklare mønster, men mønsteret på berestykket er det same. Både på Veslejenta sin og min eigen har eg strikka brun kort hals i staden for kvit. Mest av praktiske omsyn, men òg fordi eg likte så godt den brunfargen (den minner om o'boypulver). Elles er Alpakka tweed eit fantastisk mjukt garn å strikke med, og genseren blir passeleg varm til haustdagar på jobb. 

Gravferd på Eid

Vi fekk ei trist melding om at onkelen min hadde gått bort, og dermed vart det gravferd fredag 28. oktober. Mange gode og fine ord vart sagt, og songar sunge, og det vart ei fin markering og gode gjensyn med slekt på morssida mi. Minstemann vart med, og begge søskena mine, ein nevø og mamma var med frå vår side av familien. Mamma hadde liten familie frå starten av, med berre denne eine broren, men det vart tre barn og 11 barnebarn på den sida òg. Hittil har det kome to oldebarn på den sida, og det er kjekt å sjå nye slekter kome til. I tillegg kjenner eg mange av svigerslekta til onkelen min, for mange av dei budde og bur i nærleiken av Eid. Det er trasig å møtast i så triste samanhengar, men slik vert det vel ofte når alle konfirmasjonar og bryllaup er feira.

Onkelen min vart så fint framstilt i alle talane. Han var ikkje den mest høgrøsta og utagerande, men ein hjelpsom og flink mann med ein herleg humor. Akkurat humoren hugsar eg spesielt godt frå barndomen, då vi syntest han var så morosam. Sjølv heldt eg ingen tale, men eg minnest frå dei siste åra nokre fine treff vi har hatt der temaet har vore slektshistorie. Ei påske reiste han, tanta mi, mamma og alle ungane inn til Innvik og over til Breim, og han fortalde om slekta der (mormor-slekta mi). Ein annan gong stilte han opp og fortalde Veslejenta om mora si (mormora mi) til eit prosjekt ho hadde i historiefaget på vgs. Og ein gong var vi innom med bilete som Eldstejenta hadde teke av huset der oldemora mi vaks opp.

Laurdag tok eg ein tur på grava i ro og mak, og då kunne eg sjå nærare på alle dei nydelege blomane. 

Øyralangs 2022

Helga 22. og 23. oktober var det såkalla "Øyralangs" i Volda. Turstien langs Øyraelva vert pynta med ulike lysinstallasjonar, og i tillegg er det både dans og skodespel undervegs på turen. Bladfyken og eg tok turen etter å ha vore til Ørsta med ein tørketrommel til mamma. Vi nytta òg høvet til å gå på den lokale kinarestauranten, Landscape, der dei no har begynt å lage sushi. 

Øyralangs var flott, og det var svært mange ute og gjekk. Bladfyken skulle skrive artikkel om hendinga, men eg vandra berre utan mål og meining, for opplevinga si skuld. Volda er best når folk går mann av huse.

Genser nummer 39: "Afmæli"

Denne genseren strikka eg ferdig for mange veker sidan, men eg har grua meg til å feste trådar sidan der var ni fargar i mønsteret, og i tillegg mønster både nedst på bolen og på ermane. Jobben gjekk relativt greitt, sidan eg høyrde lydbok først og deretter snakka med Eldstejenta i telefonen. 

Garnet er lettlopi, og denne vaskar eg før bruk. Ny genser på tysdag, viss den passar (eg har berre sjekka at eg fekk hovudet gjennom).

Genser nummer 38: "Dahlia"

Sidan den grøne genseren vart liten til meg, gjekk eg denne gongen opp ein storleik. Garnet er Viking picasso saman med Viking Kid silk, begge i ein relativt knallblå farge. Picassogarnet er spettete med innslag av andre fargar, og eg var litt spent på effekten. Genseren vart i alle fall passeleg denne gongen, så då har eg ny genser til måndag etter haustferien. Ein fordel med å strikke einsfarga og ovanfrå og ned, er at det er lite arbeid med å feste trådar og montere. Det skal eg hugse.

Haustferie heime

Vi fekk oss nokre rolege dagar på tampen av ferien. Fredag besøkte vi Mormora i Ørsta og fekk middag der, og i dag, laurdag sløva vi lenge før vi gjekk oss ein tur i det fine haustvêret.

Genseren Veslejenta hadde på seg denne dagen, var nummer 37, "Høstblad". Eg strikka den i small og brukte den eit par gonger sjølv, men den var litt liten. Eg har strikka halvferdig ein ny til meg sjølv, men la att eit erme på jobb før ferien, så eg treng nokre dagar til for å få den ferdigstilt. Biletet er noko kornete fordi det er sendt til meg på facebook.

Charlie var henrykt over å få heim "mora" si. Han vart passa av Bladfyken medan vi var i Molde m.m., og fredag fekk han ein tur til "oldemora" i Ørsta. Dermed vart det litt "action" for hunden også denne ferien. 

Miniferie til Molde, Eide og Åndalsnes

Veslejenta kom heim på haustferie, og dermed rauk min opprinnelege plan om å reise til Trondheim i ferien. I staden tok ho og eg ei hotellovernatting i Molde, og fekk dermed reist til Eidehallen for å høyre på Minstemann og bandet BASK. Dei var nemleg på fylkesmønstring i UKM Møre og Romsdal og skulle ta del i ein konsert onsdag kveld. Eg trur det var mi femte fylkesmønstring - det kunne ha blitt ei til i 2020, men det får vi aldri vite (det var tre nominerte til to plassar det året, men alt vart avlyst). Gutane gjorde ein flott innsats - dei er svært musikalske og flinke. 

Dagen etter reiste Veslejenta og eg heim, etter ein fantastisk hotellfrukost på Scandic Seilet. Vi tok ein omveg til Åndalsnes, der vi hadde eit sterkt ønske om å sjå bysta av Dag Otto Lauritsen. Vi tok oss også ein kakepause på café.

Skarpsynte lesarar kan sjå genser nummer 35 på sin nye eigar.