Dette var den siste boka i serien som låg på Storytel, og det er like greitt, tenkjer eg. Boka vart noko stilleståande etter min smak, og eg vart lei av den før eg hadde lese den ut, noko som ikkje er eit godt teikn.
Før ferien la eg opp for å strikke bolen til denne genseren, som eigentleg skulle vere til Minstemann. Etter om lag 10 cm såg eg at det heile vart frykteleg stort, og eg rekte opp att og begynte på nytt, med tynnare pinnar om mindre storleik. Ved eit ulukkestilfelle gjekk eg ned to storleikar i staden for ein, og dermed fekk Veslejenta ny genser. Garnet var veldig mjukt og fint å strikke i, og det heiter Sandes alpakka. Fargane er ein mellomgrå, kvitt og blått. Seinare skal eg strikke Tirilgenser i same mønster, og det dukkar truleg opp fleire Mariusgenserar òg, sjølv om eg synest det er irriterande med oppskrifter der det står "reduser jamnt 23 masker i denne omgangen", i staden for å ha fullstendige mønsterskjema. No håper eg berre at jenta vil bruke genseren mykje, og så får eg spekulere på om eg skal legge opp to storleikar større til broren. Eg trur eg vil halde fram med å bruke tynnare pinnar, for mønsteret vart ganske pent strikka på den måten.
Som sagt er dette første bok i ein serie, og av ein eller annan grunn finst resten av serien med engelsk språk, men ikkje denne. Viss eg skal lese fleire bøker i serien, blir det på originalspråket.
Ragna har vore utsett for ein operasjon der stemmebanda hennar vart skadde, derfor kan ho no berre kviskre. No sit ho på Sejers kontor og har tydelegvis gjort noko frykteleg, noko som kjem fram litt etter litt. Boka handlar mykje om einsemd, slik mange av Fossums bøker gjer. Hatten av for Kim Haugen, som les den kviskrande stemma på ein glimrande måte. Det må ha vore ufatteleg slitsamt!
Frå Bøverdalen til Sogn køyrer ein gjennom eit ufatteleg vakkert terreng. Det øvste punktet på vegen er heile 1435 moh, og det er ved "Fantesteinen", der "reisande" skal ha gøymt seg og angripe forbifarande. Det var 13-14 grader i lufta, og folk gjekk på ski på hi sida av vatnet. Også dette var ein stad eg kunne ha tenkt meg attende til, bortsett frå at vegen ned på vestlandssida var grusomt svingete og smal.
Apropos grusomt svingete og mal: då me kom til Luster, kom me til å tenkje på det forferdelege sanatoriet i filmen "Villmark 2". For ei tid attende las eg at Harastølen, som tuberkulosesanatoriet heiter, no skal restaurerast og gjerast om til hotell. Sidan det ikkje er så ofte me reiser til Luster, ville me få med oss dette òg. Men vegen opp var usannsynleg smal og svingete, med grusveg og øydelagd asfalt det meste av vegen. Vel oppe kom me i snakk med ein arbeidsmann som var ein av investorane i prosjektet, og eg sa eg vil kome attende når restaureringa er ferdig.
Etter stoppet i Luster køyrde me strake vegen til Byrkjelo, der eg åt middag for andre fredag på rad. Ein fantastisk mini-ferie var over, og det var på tide å reise heim til hund og hus.
Torsdag skulle vi ut på tur på eiga hand, og etter noko rekognosering dagane før hadde vi funne ein passande dagstur på pilgrimsleia/kongevegen mellom Dovre og Oppdal. Turen var passeleg lang, om lag 12 kilometer tur/retur, og vêret var så fint som ein kunne forvente i opp til 1200 meters høgde; om lag 18 grader, lettskya og opplett. Langs vegen fann vi nokre få informasjonsplater, men ikkje så mykje interessant som i Sogn, der vi tidlegare har gått på kongeveg/postveg. Etter det eg forstod, held dei på å restaurere denne vegen, og då håpar eg på fleire slike plater med forteljingar og informasjon på.
Det er rart å stå på 1200 meters høgde og sjå høge fjelltoppar i horisonten, spesielt med tanke på fjella heime. Det kan godt hende vi vender attende til tilsvarande stader seinare, og eg er veldig glad for at eg endeleg fekk stogge på Hjerkinn, og at vêret vart så godt.
Onsdag hadde vi meldt oss på moskussafari - mest for å kome oss ut i terrenget saman med nokon som var godt kjende. Vi hadde nok sett føre oss ei roleg vandring i flatt terreng, men turen starta med å gå opp "Sveittlia", noko som øydela litt av den avslappa stemninga. Då vi først var komne opp, fekk vi gå utanom stien, sjå på blomar, fuglar, dyregraver og anna med interessante forklaringar frå guiden. Vi fekk berre sjå moskus på svært lang avstand, så noko fotoafari vart det ikkje for vår del. Vi fekk derimot sett både heilo og blåstrupe, og det var fint det òg. Etter å ha tilbragt veka før i Solund var det nesten absurd å vandre rundt i dette terrenget. Vi bur i eit fantastisk vakkert og variert land!
Frå Hjerkinn er det ein køyretur på om lag 2 1/2 time til Røros, og vi hadde snakka om å reise innom der på "heimveg". Då det var meldt ein del regn tysdagen, vart det til at vi reiste til Røros denne dagen. Der var vi innom kyrkja, som var stengd på grunn av restaurering sist eg var der (2010).
 |
Etterpå var vi på bergverksmuseet, noko som var svært interessant. Ein annan gong skal vi prøve å skvise inn eit besøk i gruvene òg, men denne gongen vart det rikeleg program.
 |
| Nydelege dåpsposar |
 |
| Fleire avanserte modellar viste korleis gruvedrifta hadde gått føre seg |
Eit siste ærend på Røros var å ete softis med molter, noko eg hadde lyst på i 2010, men som då vart nedstemt av ein ungeflokk som heller ville ha pizza.
Måndag 5. juli reiste Bladfyken og eg på vaksenferie til Hjerkinn - ein stad eg ofte har hatt lyst til å stogge på vegen til eller frå Trondheim. Vanlegvis kan eg ikkje skryte på meg å vere distré, men denne gongen slo eg til. Eg hadde reservert rom på ei fjellstove frå 7. - 9., men vi møtte opp to dagar for tidleg. Dama bak disken ordn opp, og vi hamna dermed på Kongsvold fjellstue i to netter. Det vart eitt av høgdepunkta på turen, sjølv om internettet var elendig og rommet måtte vere såpass. Fjellstua er ein eldgammal skysstasjon som er bygd om med fleire bygningar med rom til utleige. Vi hamna i ein andreetasje med ei smal og bratt trapp, men vi fekk eige bad og eit stort rom. Internettet var som nemnt elendig, og det fanst ikkje tv på rommet, men elles var der fint bad og gode madrassar.
 |
| Utsikt frå rommet |
Det som derimot var av topp klasse, var middagane. Første dag fekk vi servert skogsoppsuppe, svinekam til hovudrett og panna cotta med bærsaus til dessert. Vinen var òg upåklageleg, og servicen så god at den nesten var påtrengande.
Då vi seinare kom på den "rette" fjellstua, var måltida meir som forventa, men vi fekk ei flott leilegheit med både tv og internett. Eg er glad for at vi fekk oppleve begge delar, og det kan godt hende i stoggar på Kongsvold seinare òg.
Fredag 25. juni pakka eg med meg born og mor og reiste til Solund. Eg hadde leigd same rorbu som i fjor, då berre gutane vart med. I fjor hadde broren min med familie leigd nabororbua, og overraskinga i år var at dei kom på søndagen og var til torsdagen. Både ungane og eg visste det, men Besta fekk seg ei overrasking.
Også i år var vi veldig heldige med vêret, og dagane vart nytta til bading, fiske, familiebesøk (blant anna eit krabbeselskap på Nåra), båtturar, fjellturar, sightseeing og mykje prat og mat. Vi hygga oss både på tur nedover og heimover, og vi fekk sanka nye minne for livet.
I bloggande stund har eg ikkje tilgjengeleg alle bileta frå turen, så det vert nok lagt ut litt hulter til bulter.
