Ut på tur

Eg kan oppdatere eventuelle lesarar på situasjonen i Casa Margarita siste vekene. 31. oktober stengde Telenor koparnettet i bygda med umiddelbar verknad. Dette betydde at frå og med 31. oktober var vi utan internett, og dermed også tv, på ubestemt tid. Utover veka fekk nokre naboar installert fiber, men vi måtte vente heilt til 14. november før vi var påkopla att. Heldigvis har eg hatt diverse møte, eit teaterstykke og ein bunke bøker å kose meg med, men det vart noko stusseleg i lengda, må eg innrømme. Nokre lange telefonsamtalar vart det òg høve til, så eg har ikkje vore einsam.

Ungdomane forsvann like etter internettet, og kom att like etter. Det er ein viss samanheng. No kosar eg meg med tv, nyhende, nettshopping og diverse, og eg håpar fiberløysinga vert stabil og god for oss alle. Eg har heldigvis hatt rettefri medan eg var nettlaus, men snart brakar det laust med innleveringar og denslags. Vi er avhengige av nett, så enkelt er det.

Siste fredag var eg på vinklubb, og laurdag feira vi Thanksgiving med kalkun og fløytepoteter. I da, søndag, har Minstemann og eg gått tur i Mjeltvika. Det er lenge sidan eg var der sist, for vi plar unngå all flåtten der om sommaren. Det er litt sol og litt under 0 grader for tida, men medan eg var nettlaus var det både nedbørsrekord og flom- og rasvarsel. Livet er betre no,og med skapet fullt av strikkaklede skal ein sleppe å fryse.

Genser nummer 41: "Soft" i Lace Kid Mohair

Eldstejenta nemnde tidleg i haust at ho ville ha ein pastellfarga genser. Eg kjøpte ein strikkepakke på tilbod og trudde den sulle vere lyserosa, men den er meir gamalrosa, så vi får sjå om den fell i smak. Tidlegare har eg strikka to genserar med dobbel tråd der den eine var lodden, men i denne oppskrifta var det to tynne, lodne trådar. Dette vart dermed eit prosjekt eg hadde liggande heime, der eg kunne legge nøsta ryddig vekk, ikkje eit "bilprosjekt" som eg kunne ta med meg kvar som helst. I og med at eg vart utan internett (og dermed tv) i ein periode, fekk eg konsentrert meg om mønsteret og lytta til ein del lydbøker. Mønsteret var ikkje frykteleg komplisert, men ein må no konsentrere seg om slikt.

Bok 40 2022: "Det som aldri dør" av Øistein Borge

Denne boka likte eg enda betre enn den førre av same forfattar - mykje fordi handlinga er lagd til Nord-Irland. Det historiske bakteppet er Belfast på 1970/80-talet, og dette er noko eg er svært interessert i i utgangspunktet. Hemntankar og terrorplanar står sentralt, og her er òg skildra verkelege hendingar frå perioden. At ein gissar litt av mysteriet, får så vere. 

Bok 39 2022: "Den syvende demonen" av Øistein Borge

Eg blir alltid glad når eg finn ein ny krimforfattar, slik at eg kan lese fleire bøker på rad om same detektiv. Denne gongen er detektivhelten Bogart Bull, ein enkemann med anar i Irland. I denne først boka blir han send til den franske rivieraen for å oppklare eit drap på ein rik, eldre mann. I huset til mannen finst kunst for mange millionar, men berre eit lite bilete er vekk. Det er signert med talet 7, og historia går mange, mange år attende i tid. 

Denne boka var både spennande og interessant - spesielt forteljingane frå fortida, synest eg.

Bok 38 2022: "The Ice Twins" av S. K. Tremayne

Eit ektepar har opplevd ein tragedie i livet då den eine av to tvillingdøtrer døyr i ei ulukke. Etter 14 vanskelege månader med sorg og alkoholmisbruk sel dei leilegheita i London og flyttar til ei aude halvøy utanfor Skye. Halvøya blir ei øy når sjøen står høgt, og huset er i dårleg forfatning, så stemninga er uhyggeleg. Verre blir det når dottera begynner å påstå at systera er på øya, og at ho sjølv ikkje er Kirstie, men Lydia. Finst det spøkelse, eller er nokon i ferd med å miste grepet på røyndomen?

Ei uhyggeleg og spennande bok!

Bok 37 2022: "Aldri tilgi" av Trude Teige

Kajsa Coren arbeider med ein dokumentar om #Metoo, men samtidig blir ho vikla inn nokre dødsfall i Asker der noko er drap og anna sjølvmord. Noko er dessutan forsvinning, utan at ein veit om dette har samanheng med dei andre sakene.

Også i denne boka var forklaringane og oppklaringane relativt lette å gjennomskode, men boka er likevel underhaldande.

Bok 36 2022: "Jenta som sluttet å snakke" av Trude Teige

Ei kvinne blir funnen drept i si eiga stove i den idylliske kystbygda Losvika. Ho sit i ein stol ved vindauget med utsikt til alle som kjem og fær. Kvinna er dotter til ein predikant som ble drepen i same hus eit år tidlegare. Drapet er ikke oppklart, og folk i bygda fryktar at det går ein drapsmann laus blant dei. Journalisten Kajsa Coren begynner å grave i drapsofferets fortid. Folk omtalar kvinna som einsam og annleis. Ho hadde nesten ingen kontakt med andre menneske, og ho snakka aldri. Snart forsvinn ei ung jente, og Kajsa må finne ut av mysteriet.

Eg gissa mysteriet svært tidleg, men boka var lettlesen og underhaldande.

Bok 35 2022: "Jente, 1983" av Linn Ullmann

I denne boka fortel forfattaren om ein periode i livet då ho var 16 år og aleine i Paris, fordi ho skulle bli modell. Ho går seg vill, innleier forhold til eldre menn og opplever bransjen frå innsida. Boka er utruleg godt skrive, både om notid og fortid, og eg synest det er ekstra interessant fordi eg er på same alder og hugsar korleis Linn Ullmann vart presentert som modellkjendis i ungdomsblada i den tida. Eg er så glad for at ho begynte å skrive i staden, for ho er ei av våre absolutt beste forfattarar.

Bok 34 2022: "Christine" av Stephen King

Eg  lenge tenkt eg skulle lese bøker av Stephen King, kanskje spesielt boka bak filmen "The Shining". Filmar og seriar basert på bøkene til King er eg nokså oppdatert på, men det er mange år sidan eg såg filmen "Christine", om bilen med overnaturlege evner. Lydboka fanst på engelsk på Storytel, så då fekk eg inn litt meir engelsk på kjøpet. Boka var litt langdryg, synest eg, så prosjektet blir ikkje vidareført med det første.

Bok 33 2022: "Min skyld" av Abid Raja

Vanlegvis les eg ikkje så mange sjølvbiografiar eller politiske biografiar, men denne gongen gjorde eg eit unntak. Venstrepolitikar Abid Raja er ein person eg har hatt stor respekt for, trass i at dei politiske meiningane hans ikkje alltid samsvarar med mine. Mange med innvandrarbakgrunn tek den klassereisa som norsk arbeidarklasseungdom har gjort for ein generasjon eller to sidan, og det er akkurat det denne boka tek føre seg. I tillegg kjem forteljinga om korleis det er å vekse opp med skam knytt til ein sjukdomstilstand, og sjølvsagt forteljinga om kjærleiken mellom han og kona. Ei svært interessant og lettlesen bok.

Bok 32 2022: "Fred" av Arne Garborg

Då vi såg Garborgheimen og Knudaheio i sommar, begynte vi også å lytte til lydbokversjonen av boka "Fred". Denne romanen er mykje basert på Garborgs eigen oppvekst med ein far som var psykisk sjuk med religiøst tungsinn. Eg las denne boka for meir enn 30 år sidan, og den gjorde sterkt inntrykk. Boka var kanskje enda betre no, og lydboka gav betre inntrykk av dialekten.

Korpsbasar

Minstemann og kjæresten pynta seg i 80-talsklede og for på basar. Korpset hadde øvd inn musikk frå 70-, 80- og 90-talet, og det var fullt hus og stor stemning i gymsalen/grendahuset. Dei spelte flott også, berre så det er sagt! Minstemann har begynt å spele saksofon i korpset i tillegg til å spele noko trommer. Der er to til som spelar slagverk, så no får dei spele meir sidan han sit i fremste rekke med saksofon. Han hadde eit par soloar der òg, i tillegg til den imponerande "fascinating drums". 

Genser nummer 40: "Haustblad" med justeringar

Eg har tidlegare strikka "Haustblad" i liten storleik, og den vart passeleg til Veslejenta. No strikka eg ein ny i middels storleik, og den passa meg heilt fint. Eg gjorde nokre justeringar på ermane og nedst på bolen, med eit enklare mønster, men mønsteret på berestykket er det same. Både på Veslejenta sin og min eigen har eg strikka brun kort hals i staden for kvit. Mest av praktiske omsyn, men òg fordi eg likte så godt den brunfargen (den minner om o'boypulver). Elles er Alpakka tweed eit fantastisk mjukt garn å strikke med, og genseren blir passeleg varm til haustdagar på jobb. 

Gravferd på Eid

Vi fekk ei trist melding om at onkelen min hadde gått bort, og dermed vart det gravferd fredag 28. oktober. Mange gode og fine ord vart sagt, og songar sunge, og det vart ei fin markering og gode gjensyn med slekt på morssida mi. Minstemann vart med, og begge søskena mine, ein nevø og mamma var med frå vår side av familien. Mamma hadde liten familie frå starten av, med berre denne eine broren, men det vart tre barn og 11 barnebarn på den sida òg. Hittil har det kome to oldebarn på den sida, og det er kjekt å sjå nye slekter kome til. I tillegg kjenner eg mange av svigerslekta til onkelen min, for mange av dei budde og bur i nærleiken av Eid. Det er trasig å møtast i så triste samanhengar, men slik vert det vel ofte når alle konfirmasjonar og bryllaup er feira.

Onkelen min vart så fint framstilt i alle talane. Han var ikkje den mest høgrøsta og utagerande, men ein hjelpsom og flink mann med ein herleg humor. Akkurat humoren hugsar eg spesielt godt frå barndomen, då vi syntest han var så morosam. Sjølv heldt eg ingen tale, men eg minnest frå dei siste åra nokre fine treff vi har hatt der temaet har vore slektshistorie. Ei påske reiste han, tanta mi, mamma og alle ungane inn til Innvik og over til Breim, og han fortalde om slekta der (mormor-slekta mi). Ein annan gong stilte han opp og fortalde Veslejenta om mora si (mormora mi) til eit prosjekt ho hadde i historiefaget på vgs. Og ein gong var vi innom med bilete som Eldstejenta hadde teke av huset der oldemora mi vaks opp.

Laurdag tok eg ein tur på grava i ro og mak, og då kunne eg sjå nærare på alle dei nydelege blomane. 

Øyralangs 2022

Helga 22. og 23. oktober var det såkalla "Øyralangs" i Volda. Turstien langs Øyraelva vert pynta med ulike lysinstallasjonar, og i tillegg er det både dans og skodespel undervegs på turen. Bladfyken og eg tok turen etter å ha vore til Ørsta med ein tørketrommel til mamma. Vi nytta òg høvet til å gå på den lokale kinarestauranten, Landscape, der dei no har begynt å lage sushi. 

Øyralangs var flott, og det var svært mange ute og gjekk. Bladfyken skulle skrive artikkel om hendinga, men eg vandra berre utan mål og meining, for opplevinga si skuld. Volda er best når folk går mann av huse.

Genser nummer 39: "Afmæli"

Denne genseren strikka eg ferdig for mange veker sidan, men eg har grua meg til å feste trådar sidan der var ni fargar i mønsteret, og i tillegg mønster både nedst på bolen og på ermane. Jobben gjekk relativt greitt, sidan eg høyrde lydbok først og deretter snakka med Eldstejenta i telefonen. 

Garnet er lettlopi, og denne vaskar eg før bruk. Ny genser på tysdag, viss den passar (eg har berre sjekka at eg fekk hovudet gjennom).

Genser nummer 38: "Dahlia"

Sidan den grøne genseren vart liten til meg, gjekk eg denne gongen opp ein storleik. Garnet er Viking picasso saman med Viking Kid silk, begge i ein relativt knallblå farge. Picassogarnet er spettete med innslag av andre fargar, og eg var litt spent på effekten. Genseren vart i alle fall passeleg denne gongen, så då har eg ny genser til måndag etter haustferien. Ein fordel med å strikke einsfarga og ovanfrå og ned, er at det er lite arbeid med å feste trådar og montere. Det skal eg hugse.

Haustferie heime

Vi fekk oss nokre rolege dagar på tampen av ferien. Fredag besøkte vi Mormora i Ørsta og fekk middag der, og i dag, laurdag sløva vi lenge før vi gjekk oss ein tur i det fine haustvêret.

Genseren Veslejenta hadde på seg denne dagen, var nummer 37, "Høstblad". Eg strikka den i small og brukte den eit par gonger sjølv, men den var litt liten. Eg har strikka halvferdig ein ny til meg sjølv, men la att eit erme på jobb før ferien, så eg treng nokre dagar til for å få den ferdigstilt. Biletet er noko kornete fordi det er sendt til meg på facebook.

Charlie var henrykt over å få heim "mora" si. Han vart passa av Bladfyken medan vi var i Molde m.m., og fredag fekk han ein tur til "oldemora" i Ørsta. Dermed vart det litt "action" for hunden også denne ferien. 

Miniferie til Molde, Eide og Åndalsnes

Veslejenta kom heim på haustferie, og dermed rauk min opprinnelege plan om å reise til Trondheim i ferien. I staden tok ho og eg ei hotellovernatting i Molde, og fekk dermed reist til Eidehallen for å høyre på Minstemann og bandet BASK. Dei var nemleg på fylkesmønstring i UKM Møre og Romsdal og skulle ta del i ein konsert onsdag kveld. Eg trur det var mi femte fylkesmønstring - det kunne ha blitt ei til i 2020, men det får vi aldri vite (det var tre nominerte til to plassar det året, men alt vart avlyst). Gutane gjorde ein flott innsats - dei er svært musikalske og flinke. 

Dagen etter reiste Veslejenta og eg heim, etter ein fantastisk hotellfrukost på Scandic Seilet. Vi tok ein omveg til Åndalsnes, der vi hadde eit sterkt ønske om å sjå bysta av Dag Otto Lauritsen. Vi tok oss også ein kakepause på café.

Skarpsynte lesarar kan sjå genser nummer 35 på sin nye eigar.

Poor Rick på Tredet

Det er ikkje ofte Gamla går ut, og som regel er ein eller fleire av ungane eit påskot. Så også denne gongen, då Storegut og bandet "Poor Rick" kom til Volda for å spele på Tredet. Eg hadde ikkje høyrt sonen synge live sidan Trøndertun, trur eg, og det er årevis sidan. Eg har sjølvsagt høyrt diverse opptak, men det er ikkje slett det same. Mektig imponert og djupt rørt vart eg i alle fall. Favoritten er songen "bleeding heart", som ligg ute i diverse medium.

Bok 31 2022: "Den savnede søsteren" av Lucinda Riley

Eg hadde forstått det slik at denne siste boka i serien skulle oppklare alt, men nei - det viser seg at forfattaren hadde begynt på ei siste bok i serien, og at denne ikkje ligg ute som lydbok enno. Det skal visstnok vere sonen som har skrive den ferdig, sidan forfattaren sjølv er død (frekt nok). 

Vel, vel. Denne boka er dermed ikkje den store finalen, men nok ei bok om menneske som har usikkert opphav fordi dei er adopterte. Likevel er historia denne gongen annleis, fordi vi møter ei middelaldrande kvinne som har stukke av frå heimlandet Irland i ungdomen og busett seg på New Zealand. Dei seks adopterte systrene legg ut på jakt etter kvinna, som stadig stikk frå dei. 

Eg likar godt å lese om Irland, så eg likte boka godt, men hadde altså forventa ein slutt på denne lange bokserien. Sjangeren er ikkje heilt "mi greie", men det har vore ei kjekk avveksling. Eg synest òg eg har lært ein del. Sjølve bakgrunnshistoria med den sveitsiske rikmannen er reint visvas, men dei forteljingane frå fortida har vore kjekke å lese, synest eg. No skal eg lese noko heilt anna ei tid framover, men eg skal lese den siste boka i serien så snart den kjem.

Bok 30 2022: "Solsøsteren" av Lucinda Riley

Den sjette systera er toppmodell i USA, men lever eit liv prega av narkotika og alkohol. Etter kvart kjem ho i kontakt med ei kvinne som påstår ho er bestemora hennar, og ein får innsyn i livet til Cecily, som reiste frå USA til Kenya for å sleppe unna ei kjærleikssorg i heimlandet. I Kenya skal ho bu hos tanta si, og ein får lære mykje om korleis livet var blant kolonistane før andre verdskrig. Samanhengen mellom denne historia og livet til sumpermodellen Electra vert etter kvart avslørt.

Bok 29 2022: "Månesøsteren" av Lucinda Riley

Den femte systera er Tiggy, som lever i det skotske høglandet og tek seg av ville dyr. Etter kvart vert ho kjend med ein mann som i likheit med henne sjølv har litt synske evner, og han fører henne til Alhambra i Spania, der ho nøstar opp ei historie om flamenco, sigøynarar og borgarkrig. Etter kvart finn ho dessutan ut kven ho er, og då er spørsmålet korleis ho vel å forhalde seg til det.

Bok 28 2022: " Perlesøsteren" av Lucinda Riley

Etter at Star har funne den store kjærleiken, føler systera Cece seg einsam. Etter kvart finn også ho ut at ho skal reise ut i verda for å funne ut meir om seg sjølv, noko som først fører henne til Asia og deretter til Australia. Her blir vi kjende med ei historie om ei sterk kvinne som etablerte seg i Australia for lenge sidan. Kva samanhengen er, får vi etter kvart vite meir om.

Genser nummer 37: "Høstblad"

Oppskrifta til denne genseren ligg ute gratis, og eg hadde venta ei stund på at det skulle dukke opp tilbod på garnet "Alpakka tweed". Då det brått var på sal til halv pris, slo eg til og kjøpte nok garn til to genserar. Planen var å strikke ein genser i storleiken small, for så å sjå om eg skulle strikke ekstra small til Veslejenta eller Medium til meg sjølv etterpå. Eg fekk på meg genseren i storleiken small, men den var litt ubekvemt trang. Spørsmålet då vart om eg skulle gå ned i vekt sjølv eller gi genseren til Veslejenta. Eg valde den siste og enklaste løysinga. Garnet er utruleg mjukt, og fargane er veldig fine. Eg har allereie begynt på ein ny i storleiken medium.

Eldstejenta heime på visitt

Helgabesøk av Eldstejenta og kjærasten gjekk forbi utan at så mange bilete vart tekne, men vi var på indisk restaurant saman med mamma, på konsert med Jan Eggum og hadde koselege timar heime saman med Minstemann og kjærasten hans. 

Eg hadde strikka den grøne Dahliagenseren litt liten, men den var svært fin til Eldstejenta, som dermed kunne reise heim med tyngre koffert.

Genser nummer 36: Dahlia

Denne genseren har lege og venta på trådfesting ei stund. Eg fall pladask for dei to grønvariantane og strikka modellen med dobbel tråd, slik oppskrifta seier ein skal. Noko vonbroten oppdaga eg då den var ferdig strikka at den er litt for kort og tilsitjande etter min smak. No har eg valet om eg skal bruke den som den er, drage den ut eller kanskje gjere noko med meg sjølv slik at eg passar betre inn i genseren.

Tråden er Sandnes tynn merino og Tynn silk mohair, og den var veldig kjekk å strikke. Eg har tidlegare strikka "chunky" Dahlia, og mønsteret er det same.

BASK på Stødt

Minstemann spelar mellom anna i eit band saman med 2-3 av mine tidlegare elevar + ein til frå musikklinja. På repertoaret står stort sett gamal musikk, som the Beatles, Deep Purple og the Doors, og det set sjølvsagt ei gamal mor pris på. Torsdag hadde dei konsert på utestaden Stødt - ein alkoholfri konsert utan aldersgrense verken oppover eller nedover. Gutane var både flinke og morosame, og eg håpar organisten kan bli med på fast basis.

Gamle Strynefjellsvegen

 Laurdag reiste vi av garde tidleg for å kunne få med oss mest mogleg av dagen. Vi hadde planar om å reise til Mårådalen, ein sidedal til gamle Strynefjellsvegen, men valde i staden å køyre nesten heilt fram til hyttefeltet på Grotli og gå ein tur oppover i retning Huguvarden - mest fordi det var mykje skugge i den retninga Mårådalen låg. Turen vår gjekk i ope terreng oppetter ei fjellside, og vi stogga ved ein varde - uansett kva den heiter. Det var svært sparsommeleg med skilting i området, kan eg røpe.

Vi var usikre på om haustfargane hadde kome, og nær Grotli var det nydeleg fargespel og strålande sol. Nærare Stryn var ikkje hausten så langt komen.

Etter den vesle fjellturen køyrde vi attende i retning Stryn og rasta nede ved eitt av dei turkisblå vatna. Der kokte vi oss kaffi på stormkjøken og åt niste innkjøpt i Stryn på veg mot fjellet. Det tok litt tid å få liv i stormkjøkenet, så det vart ikkje suppekoking denne gongen. Kaffi i trekopp 1100 moh er ikkje å kimse av, og vi har hermed fått eit nytt favoritt-turmål!

Genser nummer 35: islender

Etter å ha strikka fire (!) islendarar av modellen "Star", strikka eg i kveld ferdig og festa trådane på denne tynnare versjonen. På eit tidspunkt tidleg i vår/sommar bestilte eg feil på nett, men eg gadd ikkje returnere pakken. Veslejenta vil gjerne ha den, viss den passar, så no får vi sjå om det blir pakkesending eller besøk med det første. 

Garnet i denne versjonen heiter Alpaca Storm frå Viking garn, og det er eit mjukt garn som var lett å jobbe med. Eg vart overraska over kor mørkt vaskevatnet vart, så her var mykje fargestoff til overs.

Søndagstur på Keipen (944 moh)

Søndagen begynte temmeleg roleg og sakte. Minstemann og kjærasten kom innom ein tur, og etter at dei reiste tenkte eg at eg skulle gå ein tur i det fine vêret. Turmålet var usikkert, men eg enda opp med å gå på Keipen denne vakre haustdagen. Sidan eg var så treig med å kome meg av garde, fekk eg fjellet for meg sjølv mykje av turen. 

Dette er ein av favoritt-turane mine, men heller ikkje denne gongen såg eg på utsikta frå toppen. Eg henta heller ikkje boka som ligg litt for skummelt til ytst på toppen.