Om statistikk og strategi

Etter valet har det endeleg opna seg nokre tidslommer der eg kan få begynne å lese pensumlitteratur, og for tida balar eg fælt med å skjøne statistikk-delen. Eg sit og les side opp og side ned utan å skjøne meir enn ein ukjend prosentdel (la oss kalle den x). Gamle minne om keisame mattetimar veltar innover meg, og eg hugsar vagt at eg datt av lasset ein gong på 80-talet då eg vart beden om å fylle inn tal i for meg uforståelege formlar. Hovudet mitt taklar kroner og kvadratmeter, men eg tiltar fort når eg ser meir kompliserte rekneoperasjonar. Å skjøne statistikk, altså å lese resultat, er eg derimot relativ trena til.

Når eg slit som verst, tenkjer eg av og til: Kjenn kor det følest. Slik har elevar det, kanskje kvar dag, kanskje i mine timar. Det er lærdom i alt, som eg plar seie.

Strategien min, som er lauseleg basert på motivasjonsteorien eg las våren 2016, er å lese gjennom alt pensum uansett om eg ikkje skjønar det. Eitt kapittel for dag var målet, og så les eg noko anna etterpå. Ei hyggeleg lita bok om kvalitative forskingsintervju, til dømes, der alt gir meining og er nesten innlysande.

Midt i lesinga i dag vart eg sitjande og drøyme i halvsøvne at eg gjekk på kurs i japansk kalligrafi. Tolkinga av den draumen gir seg vel sjølv.