Ei rekkje personar forsvinn sporlaust, utan at det umiddelbart ser ut til å vere nokon samanheng mellom forsvinningane. Svend Foyn etterforskar saka, med hunden Hulda delvis på slep.
Boka er god, om ikkje så god som dei nyare Svend Foyn-bøkene eg har lese. Opplesinga er litt monoton til tider, men elles er opplesaren god til mellom anna å herme etter dialektar.
Irriterande nok var der eit lite poeng mot slutten som eg ikkje skjøna heilt, så nokon komplett katarsis kjenner eg ikkje.
Eg veit at eg har lese denne boka, men ærlig talt så går eg ikkje rundt og hugsar lettbeinte krimromanar i åresvis. Eg likar å høyre bøkene-underhaldning der og då.
SvarSlett