Det er ein spennande roman på mange måtar, men eg vart litt forvirra òg. Det har vore mykje snakk om Utøyamassakren i media i det siste, og då vart det rart å lese om eit fiktivt angrep på det same partiet. At ein av personane vart kalla "Tåkefyrsten", er eit døme på korleis boka gir gjenklang av røyndomen, men utan å vere dokumentarisk.
Konklusjonen min er at det er ei god bok, men at eg ikkje heilt var i modus for å lese den no. Best likte eg den siste delen, men den skal eg ikkje røpe for mykje om.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar