Julius Klüver lever eit einsamt, men fredeleg liv, heilt til han ein dag får høyre at kona hans, som han jaga frå seg for 12 år sidan, er funne myrda på bestialsk vis. Klüver har lenge klart å la vere å tenkje på henne, men no kjem minna attende og han begynner å spekulere på kvifor ho vart drepen, og korleis det har gått med dottera hennar.
Boka kom ut i 1941, og mange les den som ein kommentar på samtida i det okkuperte Noreg. Det er ingenting som direkte peikar mot dette, men tematikken om skuldkjensle og hat høyrer meir heime i etterkrigstidas litteratur.
Eg kan ikkje seie at boka var dårleg, men det vart i overkant mykje sjølvransaking og refleksjon etter min smak. Noko av det som plaga meg mest, var opplesaren sin heseblesande lesemåte. Det vart mykje pusting og dramatikk sjølv i rolege scener.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar