Så var eg framme ved den boka eg allereie hadde lese, og som eg heldigvis hadde gløymt mykje av. Noko av det eg hugsa, var ei skildring av korleis Jonas Wergeland vaska prisma i ei lysekrune heime hos bestemora. Dette kan høyrast trivielt ut, men Kjærstad skildrar så godt korleis barnet Jonas ser på verda gjennom desse prisma, ei kjensle som eg tenkjer er lett å kjenne att frå eigen barndom, der små gjenstandar kan vere svært interessante og dermed inspirere fantasien. I tillegg er desse prisma eit godt symbol for korleis røyndomen vert "broten", slik lyset vert det, alt etter korleis ein dreiar på prismet. Dette er eit døme på korleis Kjærstad har skrive denne romanserien. Noko av det kan verke litt ute på dato, for eg hugsar godt den litterære trenden med å vise at den store forteljinga ikkje fanst, berre små delar, og dessutan tanken om at eit menneske er ein lauk, slik Peer Gynt var det. Samstundes har romanserien mange kvalitetar som minner om kriminallitteratur, der ulike små hendingar får ei heilt ny meining etter kvart som ein får ny, supplerande kunnskap.
Det tok si tid å lytte seg gjennom alle dei tre bøkene, men eg har kosa meg veldig undervegs. Jan Kjærstad er ein forfattar eg har lese ein del av, men desse bøkene er det beste eg har lese av han. Dei er òg det beste eg har lese på lenge.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar