Julaftan 2023

Eldstejenta kom ikkje heim til jul i år, for ho og kjærasten reiste til Göteborg for å feire saman med familien hans. Dei hine tre kom derimot heim, og i tillegg var Bladfyken her. I og med at julaftan var på fjerde søndag i advent, vart det ein rolegare dag enn når nokon må jobbe eller handle. Eg hadde vaska huset vesle julaftan, og så hadde vi pynta tre, ete graut og deretter ete spekemat og potetsalat, noko som truleg har blitt ein tradisjon heime hos oss. Sjølve julaftan gjekk dermed på tradisjonelt vis med sein og god frukost, middagsførebuing og skjortestryking. Vi gjekk i kyrkja medan svineribba steikte, og pinnekjøtet hadde fått dampa seg ei stund før vi gjekk. Veslejenta pynta bordet, og Storegut laga rabbestappe. Alt smakte fortreffeleg, og ingen orka desserten eg hadde laga. Vi tok oss ein liten pause med kaffi og julekalender på tv før pakkeopninga starta, og etter vi var ferdige med det, måtte vi teste ut den siste pakken: eit nytt brettspel. Alt var hyggeleg og roleg, bortsett frå at kvelpane slost om gåvene sine.

Førjulstid 2023

 Adventstida gjekk veldig fort i år. Det vart som vanleg både julegrantenning og budsjettmøte, i tillegg til julebord med vinklubben på restauranten Brør i Volda og med jobben til Bladfyken på Hotell Union på Øye. På jobb vart det heildagsprøver, og eg valde å prioritere retting såpass eg vart ferdig før jul, men dessverre også heilt gåen. I politikken vart det mykje budsjetthandsaming både i formannsskapet og i kommunestyret, men òg i meir uformelle møte. På toppen av alt har det vore mykje is i oppkjørsla mi, slik at det vart vanskeleg med storhandel før like før julaftan. Eg bakte ikkje ei einaste kake, men huset vart vaska og pynta, og alle gåver vart kjøpte inn og nokre sende. Med tre tentamensbunkar ferdig retta kunne eg så ta ferie i jula - det betyr meir for meg enn julekaker.

Bok 39 2023: "Det siste kongeriket" av Bernard Cornwell

 

Dette er den første boka i ein serie på 12 bøker, så her er faren stor for at eg blir lei undervegs. Boka har handling frå England på 800-talet, medan danske vikingar har makta i mykje av landet. Forteljaren er Uthred, ein gamal mann som fortel om ungdomstida si. Han var fødd som arving til ein eigedom i Nothumbria, men etter eit slag vert han teken av danehovdingen Ragnar. Han vert dermed ein spennande karakter med sympatiar både for engelskmenn og danar. Bokserien skal handle mykje om kong Alfred, men i denne boka vert han nokså negativt skildra. Han er konge i Essex, den einaste engelske landsdelen danane ikkje har erobra.

Bok 38 2023: "Atlas. The Story of Pa Salt" av Harry Whutaker og Lucinda Riley

 Etter å ha skrive sju bøker om dei sju systrene, presterte forfattaren å døy før den siste og avsluttande boka var ferdig. Sonen hadde tilgang til notatar og fullførte deretter verket. Kva skal ein seie? Eg er ikkje nokon typisk lesar av slike  romanar, det blir ofte for føreseieleg og melodramatisk etter min smak. Likevel er det bøker som kan slukast, noko eg altså har gjort. Slutten vart føreseieleg og lukkeleg, for å seie det mildt, men det hadde blitt feil dersom det var annleis. Elles var boka brilliant innlesen i den engelske versjonen, så det gav lesinga ein ekstra kvalitet.

Bok 37 2023: "Og sånn blei det" av Maren Uthaug

Forlaget skriv: "Risten veks opp i Danmark med sin norske far, Knut, og si danske stemor, Grethe. Heime i Noreg sit Ristens samiske mor, Rihtta. Risten får etter kvart namnet Kirsten og gløymer det meste av livet i nord - bortsett frå forteljingane om dei underjordiske som ho fekk høyre av si læstadianske bestemor, Áhkku. Kirsten er ofte så redd om kveldane at ho ikkje får sove, og ho ber dei kvenske bønene Áhkku lærte henne. Grethe og Knut er for opptatt med andre ting til å bry seg med Kirstens kvalar - for eksempel har Grethe ein god del hundar ho må mate, og fem vietnamesiske båtflyktningar i kjellaren. Etter kvart finn Kirsten trøyst i venskapen ho utviklar til den vietnamesiske guten Niels. Og som vaksen reiser ho tilbake til Noreg for å finne ut meir om kvar ho kjem frå. «Og sånn blei det» er ei barndomserindring om å bli trekt opp med rota. Med sitt sedvanlege skråblikk og glimt i auget fortel Maren Uthaug om familieløyndommar, overtru og forboden kjærleik."

Dette var verkeleg ei god bok. Eg har vore meir oppteken av samar denne hausten enn eg plar vere, og dette var svært interessant, synest eg. Filmar som "Sameblod" tek opp tematikk som fornekting av opphavet sitt, men denne boka hadde òg fleire dimensjonar.

Bok 36 2023: "De henrettede 6. Et villnis av redsler - Forbrytelse og straff i 1750-årene" av Torgrim Sørnæs

 

Det ser kanskje litt voldsomt ut med seks bøker om dette temaet, men det er seks korte lydbøker. Eg likte denne serien svært godt, sjølv om det er noko pussig med slik sengelektyre. Dei ulike lagnadene gav eit innblikk i kor hardt livet kunne vere op slutten av dansketida.

Bok 35 2023: "De henrettede 5. Dødsskyggens daler - Forbrytelse og straff i Norge på midten av 1700-tallet" av Torgrim Sørnæs

 Fleire forteljingar om lovbrot og straff.

Bok 34 2023: "De henrettede 4. Menneskeham - Forbrytelse og straff i Norge på slutten av 1700-tallet" av Torgrim Sørnæs

 

Fleire forteljingar om lovbrytarar som fekk si straff.

Bok 33 2023: "De henrettede 3. Mørkets gjerninger - Forbrytelse og straff i Norge på slutten av 1700-tallet" av Torgrim Sørnæs

I denne boka kjem fleire forteljingar i same kategori som i bok 1 og 2.

Bok 32 2023: "De henrettede 2. Uten nåde - Forbrytelse og straff i Norge på slutten av dansketiden og fram til 1814" av Torgrim Sørnæs

 

Denne boka er eit framhald av den førre med fleire fæle saker.

Bok 31 2023: "De henrettede 1. Ondskap - Forbrytelse og straff i Norge på 1800-tallet" av Torgrim Sørnæs

I denne boka får vi høyre historia om seks kriminalsaker fra 1800-tallet som enda med dødsdom og avretting. Ved hjelp av studier av rettsdokument og avisartiklar har forfattaren rekonstruert hendingane som førte menn og kvinner til avrettinga. Det dreiar seg om menneske frå dei lavaste sosiale laga - husmenn, stimenn og lausarbeidarar. Ugjerningane har bakgrunn i fattigdom, sjukdom og naud, knivslagsmål, pengebegjær, lausungar, hor og fyll. Boka gir oss innblikk i motiva bak ugjerningane, grufulle detaljar om drapa, etterforskinga og rettssakene. Vi følgjer dei dømde til rettarstaden og er vitne til eksekusjonen, delinkventane sine siste ord reaksjonar frå skarprettaren og publikum.

Genser nummer 57: "Maud" i Alpaca Fine til meg sjølv

I fjor haust kjøpte eg nokre garnpakkar på tilbod. Ein av dei var "harald", som eg strikka til Storegut, og ein annan var "Maud" frå den same kongelege serien. Vanlegvis er denne modellen vist i rosa/beige, men eg bestilte ein raud variant. Den var meir knallraud enn eg hadde forventa, men eg tenkte den kunne bli julegenser. Eg begynte på den i sommar, men eg syntest ikkje den vart fin og den var kjedeleg å strikke. Det ferdige produktet er eg faktisk svært nøgd med, men det måtte liksom bli desember før eg tok den på.

Bok 30 2023: "Den bortkomne" av Øystein Orten

Svogeren min er ute med ny bok, og denne gongen er det ein roman som omhandlar to marerittliknande situasjonar i eit liv. Vi får tidleg vite at noko har skjedd på jobben til hovudpersonen, og at det dreiar seg om skuldingar om upassande framferd ovanfor elevar. Detaljane kjem fram undervegs, samtidig som vi i tillegg får vite noko om familiebakgrunnen til den same hovudpersonen. Ein vert sitjande og gruble på om det finst ein samanheng mellom forteljingane, og til slutt kjennest det som om alt heng saman.

Eg likte boka svært godt. Den har ein viss slektskap med Dag Solstads lærar-romanar, og dei likar eg òg svært godt. Her er til og med ein scene med Vildanden, som i "Genanse og verdighet". Eg likte òg måten skuleleiinga og prosessen på arbeidsplassen vert skildra. Ikkje minst likte eg korleis starten av romanen kunne minne om opninga til "Fred" av Arne Garborg, ei bok som eg òg er svært glad i. Denne klangen frå andre verk gjer ikkje denne boka mindre original, men forteljarstemma vert kan hende meir truverdig, i og med at det er ein eg-person som har lese mykje, og som kan vere inspirert av det han har lese. Eg fekk mykje sympati for denne hovudpersonen.

Gjengen samla til "Bygdles"

 

I 2019 var dei to yngste med i ei lokal musikkframsyning, og i år kom ein ny episode i serien om "Bygdles" - Folkestadbandet som kan minne til forveksling om eit anna band. Også denne gongen var Veslejenta med på song og Minstemann på trommer. Veslejenta hadde vore plaga med sjukdom i fleire dagar før framsyninga, men ho gjennomførte med glans, slik alle dei andre også gjorde. 

Med meg blant publikum hadde eg Eldstejenta, som hadde teke turen eins ærend frå Oslo, Storegut og kjærasten som kom eins ærend frå Trondheim og Svigerdottera, som kom heilt frå Ørsta. Ho hadde i tillegg laga middag til alle tidlegare på ettermiddagen. Etter framsyninga for vi heim og kosa oss saman med ost, kjeks og diverse. Noko av det beste eg veit er å ha gjengen samla, og no var vi ganske mange. Det var mykje prat og latter før vi tok kveld.

Albert og Dennis 6 månader 16. november

Albert og matmora var i praksis i Ørsta i tre veker, og då budde dei saman med barnefaren og hundane hans. Charlie, Dennis og eg vart att "aleine", og det var spennande å sjå korleis dei kom til å like å møtast att. Det var stor stas, kan eg røpe, og det viste seg at Dennis veg ein kilo meir enn broren og har mykje meir pels. I leiken er dei temmeleg jamne likevel. 

Genser nummer 56: "Eftirvænting" til meg sjølv

Denne genseren var relativt rask å strikke, for det var berre mønster på berestykket. Garnet er léttlopi, og hovudfargen er airblue. Eg likar kombinasjonen av bruntonar og blåtonar, men eg trur eg skal strikke den same genseren i heilt andre fargar seinare. Eg har mange påbegynte , innkjøpte og planlagde prosjekt, så eg skal ikkje kjede meg framover.

Genser nummer 55: "Buren" til kollegavenninne

Ei kollegavenninne fekk denne genseren som motivasjonsgåve då ho skulle levere masteren sin. Genseren er strikka i léttlopi, og fargane valde ho ut sjølv. 

Albert og Dennis 5 månader

Hundelivet går i bølgjer, og til tider vert vi svært slitne av dei søte små. Likevel ser vi at det går framover med dei. Dei vert stadig meir stovereine, sjølv om uhell kan skje. Dei held seg tørre om natta, og no høyrer det til unntaka at ein må opp og lufte dei før morgonen kjem. Etter kvart har dei blitt flinkare til å roe seg ned inne utan å vere i bur, sjølv om vi framleis må legge dei inn på time-out når dei øsar seg for mykje opp. Viss ein skal få dusja eller sett på ei vaskemaskin, er det òg behov for innestenging, for vi stolar ikkje heilt på dei.

Ein dag eg kom heim og hundane hadde vore aleine heime, gjekk Dennis laus i gangen. Eg var litt spent på kva ugagn han hadde funne på, men han hadde berre teke ein sko frå gangen til rommet til Veslejenta, utan å gnage på den, og så hadde han teke ei avis i gangen og bore den med inn på det same rommet og rive den i fillebitar. Ingen var skadd, og eg var ekstremt letta. Eg har høyrt skrekkhistorier om tygging på leidningar og liknande.

Siste tida har det regna frykteleg, og hagen er svært gjørmete. Hundane dreg med seg gjørme inn etter kvar lufting, noko vi har løyst med å kjøpe billege eingongsmoppar på Europris. Det er litt raskare enn å drage fram vaskebøtta, sjølv om det òg må til.

Sist helg tok Veslejenta med seg Albert til faren, så eg vart aleine med mine to. Det vart noko rolegare i heimen, men det var rørande å sjå kor glade dei vart for å møtast att på søndagen. No skal dei snart vere frå kvarandre i tre veker medan Veslejenta er i praksis, og eg håpar det går greitt. Dennis vert aldri aleine fordi Charlie er der, og Albert har funne tonen saman med hundane til barnefaren. Det er dessutan snakk om at han skal vere i jobbpraksis han òg, i eit bufellesskap der det truleg bur nokon som likar dyr.

Bok 29 2023: "Dagbok og andre efterlatte papirer" av Maria Quisling

Tittelen på boka seier det meste om kva denne boka er basert på. Det interessante her er å sjå korleis enka etter landssvikaren rettferdiggjer mannens gjerningar . I hennar auge var han velmeinande og dyktig, men han vart lurt av nokre av tyskarane. Det er ofte interessant å sjå fleire sider av ei sak.

Bok 28 2023: "Haugianerne - Enevelde og undergrunn" av Trygve Riiser Gundersen

Då eg begynte på denne boka, trudde eg det var ei ordinær historiebok om Hauge-rørsla, men denne boka er mykje meir enn det. For det første har den ein utradisjonell komosisjon, der ein tek utgangspunkt i notida og forståinga av Haugianarrørsla, før ein drøftar denne forståinga ut frå kjeldene til kunnskapen ein sit att med. For det andre handlar boka om meir enn sjølve Haugerørsla, men mange typar lekmannsopprør og andre opprør mot staten. Eg syntest boka var svært interessant og svært godt skrive òg. 

Helgatur til Dovrefjell

 For to år sidan oppdaga vi tilfeldig Kongsvold Fjeldstue, ein gamal skyss-stasjon like over grensa frå Dovre til Oppdal. Dette var om sommaren, og vi hadde lyst attende ei helg ein haust - noko som endeleg let seg gjere etter valet, når ikkje Gamla måtte på stand og ho endeleg fekk ein fri-fredag. Veret var svært bra, turterrenget lett og fargerikt, maten nydeleg og heile helga vart eit fint avbrekk i ein altfor travel kvardag. Vi nemnde ikkje jobbane våre før vi stod på kaia ein time før vi var heime.

Albert og Dennis 4 månader gamle

 

Albert

Dennis

Hundeliv

Eg har no jobba tre veker, to av dei med elevar. I fritida går det ein del i møteverksemd og valkamp. Veslejenta har begynt på skulen att, og ho har i tillegg ein jobb nokre kveldar i veka + nokre laurdagar. Det vert mindre tid til å ta seg av kvelpane, men Minstemann har steppa inn som hundevakt dei verste dagane, slik at hundane ikkje har vore så lenge aleine heime. Når dei er det, går det ganske bra, og det er kanskje Charlie som er den mest hysteriske når vi kjem heim.

Dei to siste onsdagane har vi vore på kvelpekurs. Første kurskveld skulle vi lære sitt og innkalling, og våre kvelpar var blant dei flinkaste i klassen. Andre kurskveld skulle vi øve på å gå fint i band, og det gjekk ikkje fullt så bra. Heldigvis går dei nokolunde greitt i band når vi er ute på tur. Vi har trena dei litt i ballbingen, og så gjekk vi i Mjeltvika med dei i går. Dei blir stadig meir robuste, men har svært ulik personlegdom. Dei søv ikkje heile nettene enno, så eg har ei kjensle av varig forvirring på grunn av søvnmangel.

I dag var vi på veterinærkontroll og fekk siste dose med vaksine (dei er no 15 veker). Dei oppførte seg eksemplarisk slik dei også gjorde sist, og det var fleire som vart sjarmerte. Vekta viste no 3600 og 3700 gram, og Dennis var no tyngst. Då vi fekk dei 17. juli, var dei rundt 2000 gram. Dei skal enno vekse ganske mykje og ende opp på 10-12 kilo i vaksen alder. 

Det er kjekkast å vere fleire heime med hundane, for ansvaret kan vere overveldande når ein er aleine med alle tre. Det er ikkje så lett å kome seg ut på tur då, men det skal gå betre etter kvart. Dei er veldig tillitsfulle og uredde, og dei er lette å trene når dei vil det sjølve. Albert er rolegast og kan "sutre" ein del, medan Dennis er mest nysgjerrig og leiken, men kan òg bjeffe mykje. I går kveld bytta vi hund for å bli betre kjende med den andre, og det trur eg kan vere lurt. Det kan òg vere lurt å trene dei meir kvar for seg. 

Vedlagt ligg bilete av Dennis og Charlie på turen vi gjekk i går. Albert hoppa på sjøen og vart så redd at det var vanskeleg å fotografere han. Dennis hermar mykje etter Charlie i kvardagen, og no ser det ut til at han skal lære å bli like flink til å posere.

Dagen før første skuledag

 Det er no 30 år sidan eg begynte som lærar på Ulstein vgs. Nesten ufatteleg lenge, og nesten ufatteleg annleis. Alle meldingar kom munnleg eller som oppslag på oppslagstavla, alt fråvær og alle karakterar vart førde i dertil eigna protokollar og ingen elevar skreiv på pc eller hadde eigen telefon. I undervisninga bruker vi enno tekstbøker i faga mine, men den var nok meir sentral i undervisninga for 30 år sidan. I tillegg kunne vi bruke tavla, lage kopiar, vise handskrivne lysark på overhead eller vise film på ein tv som vi trilla inn på klasserommet. På Ulstein hadde vi ein språklab som var kjekk å bruke, og vi hadde timeplanlagt ein time i veka der i engelskfaget. Vi kunne òg spele av kassettar på ein spelar vi bar med oss til klasserommet. Spurde ein elev etter eit ord eg ikkje kom på, måtte vi slå opp i ei ordliste som eg gjerne bar med meg til time. Det vart mykje bering, men vi hadde ingen pc å bere på.

I løpet av åra på Ulstein gjekk eg over til å lage lysark skrivne på (stasjonær) pc, men elles skjedde ikkje det så store endringar i sjølve undervisninga før eg kom attende på jobb i Volda etter barselpermisjon hausten 2004. Då fekk lærarane kvar sin laptop, og frå hausten 2005 hadde alle elevane pc. Vi har etter kvart fått videokanonar og høgtalarar i alle klasserom, og høva til variasjon av undervisninga er uendelege. Likevel kan ein sakne den roa som var i eit klasserom utan internett.

Elevane eg får no er ein generasjon yngre enn mine første elevar, og fleire av dei er faktisk direkte etterkomarar. Det opplevde eg for første gong i fjor. Ungdom er ungdom, og dei er både like og ulike kvarandre, men viss eg skal peike på noko som er endra, må det vere den individuelle tilpassinga som i dag vert forventa av elevar og foreldre. Vi lærarar er flinkare til å samarbeide og planlegge felles opplegg, men vi blir møtte med stadig sterkare krav om å undervise slik det passar einskildelevane. Paradoksalt nok skjer denne utviklinga parallelt med at klassene vert større. Ein strekk aldri til viss ein skal sikre at 30 individ blir sett, høyrt og tekne omsyn til til ei kvar tid. Som lærar må ein berre venje seg til dette viss ein skal halde ut i yrket. Det er heller ikkje unikt for læraryrket å vere stressa. 

Trass stress og rettebunkar har eg så langt likt yrket mitt, sjølv om det til tider kan vere overveldande med kvelds- og helgearbeid. Eg har kjekke kollegaer, og truleg vert også dette skuleårets elevar kjekke å bli kjend med. Dei to-tre første vekene er alltid litt "kleine", men så vert det bra etter kvart. Slik plar det i alle fall vere. Fleire elevar tek kontakt med skulen på førehand fordi dei må tryggast før skulestart. Alle er nok spente, men eg håpar dei fleste har positive forventningar. Det har eg i alle fall sjølv, og det er ein god start.

Bok 28 2023: "22. juli - og alle dagene etterpå" av Tonje Brenna

Boka kom ut ti år etter Utlya, og forfattaren skriv om sine eigne opplevingar av det som hende 22. juli og seinare, slik tittelen seier. Hennar rolle i 2011 var å vere generalsekretær i AUF, så ho var ein sentral person med fleire år på baken og eit ansvar for dei yngre leirdeltakarane. Mot slutten av boka filosoferer Brenna rundt korleis situasjonen var blitt takla og handtert, og kva ein i ettertid skal tenkje og seie om massakren. Det var ei sterk og god bok, lesen av forfattaren sjølv.

Frå Tua og nesten til Sagesetra

Albert

Dennis

"Hanefot"

Charlie

Kvelpane har ikkje vore så begeistra for å gå tur, i alle fall ikkje med "hanefot", så det har ikkje blitt så mykje turgåing som vi hadde håpa på. Spesielt når ein er aleine med tre hundar er det vanskeleg å kome seg nokon stad. I dag var vi to, og det var opplett og fin temperatur. Vi køyrde til Tua og gjekk innover. Kvelpane kosa seg veldig med å gå tur, snuse og sjå andre hundar og folk etter vegen. Då vi var komne nesten inn til Sagesetra, møtte vi ein flokk med kyr. Då snudde vi. I bloggande stund søv kvelpane tungt - dei har vore flinke både under bilkøyring (klynka i tre minutt) og på turen. Hanefoten brukte vi litt på slutten, når dei var litt slitne. Det kan bli veldig greitt på sikt om dei kan gå med den, eller at eg kan bruke den på Charlie og Dennis. 

Bok 27 2023: "Selv om sola ikke skinner" av Stian Bromark

Boka har undertittelen "Et portrett av 22. juli", og den er ei samling forteljingar om opplevingar av 22. juli, basert på intervju og artiklar. Dette er ikkje ulikt andre bøker om same tema, men nokre av forteljingane var nye for meg. Sentralt i boka står opplevingane til einskildpersonar, kva dei har tenkt og kva dei har gjort. Noko av det absurde gir meining når ein tenkjer på konteksten, og forfattaren får godt fram den usikkerheita som må ha råda på øya, kva vurderingar ein måtte gjere og også litt om politiet. Nokre av AUf-arane har no fått viktige stillingar innanfor politikken, og nokre av dei har skrive eigne bøker. Desse har eg lyst til å lese.

Genser nummer 54: "Thyrnirós" til meg sjølv

Ein dag eg tok ferja utan å ha med strikketøy, vart eg sitjande og sjå på telefonen under overfarten. Då dukka det opp eit tilbod på garnpakkar frå eit firma som skulle leggast ned, og eg skunda meg å sikre meg eit par garnpakkar i léttlopi, som er favorittgarnet mitt. For å få ekstra mykje garn, bestilte eg største storleik av strikkepakkane.

Den eine oppskrifta var eigentleg ei jakke, men der går grensa for min kompetanse. Eg gjorde derfor om oppskrifta til ein genser, og så tenkte eg at denne kan bli fin i valkamp og på møte. Eigentleg er eg meir glad i koksgrått enn i svart, og den raude og grøne fargen var litt skrikande, men det kan godt hende eg strikkar mønsteret i andre fargar, for det var veldig kjekt å strikke. Festinga av trådar var òg noko anna enn på dei siste kreasjonane eg har strikka.

Albert og Dennis 12 veker!

I dag feira vi 12-vekersdagen til kvelpane med å køyre til Eid for å vaksinere hundane. Vi gjekk også tur med dei der for å trene dei litt sosialt, og så fekk dei øve seg på å vente i bilen, køyre bil og gå på dyrebutikk. Etter middag gjekk vi ein tur med dei og Charlie, og då trena vi på innkalling og diverse på ein tom parkeringsplass. Vi møtte også ein nabo med hund, så dry vat ikkje måte på kor mykje vi fekk øvd på.

Bok 26 2023: "Arbeiderpartiet og 22. juli" av Hallvard Notaker

 Som ei slags opplading til valkampen las eg denne boka om Arbeidarpartiet si handtering av 22. juli-hendingane. Boka legg mindre vekt på dei faktiske hendingane på Utøya enn på den politiske og praktiske handteringa av det som skjedde. Boka er eit bestillingsverk, og den går nøye inn på kven som gjorde og sa kva i tida frå og med 22. juli 2011 til om lag 2013. Dette gjeld ikkje berre AP, men også politikarar frå andre parti og oppslag i dagspressa. Eg hugsar godt mykje av det boka tek føre seg, men mykje var òg nytt for meg. Problematikken rundt korleis ein kan snakke om Utøya politisk er framleis aktuell.

Valkampopning i Hornindal

I dag hadde eg valet mellom å halde meg heime med mine eigne hundar eller å drage med meg minstehunden til Grodås/hornindal for å delta på valkampstand. Det vart det sistnemnde. Dennis er ikkje glad i å vere i bil, men eg hadde med skift og fekk vaska bilburet før vi gjekk til standområdet. Det var kulturdagar i Hornindal, så det var mykje folk samla og ein heil del underhaldning med Bjørnis, korps, gamaldans og song. Kamilla med K, med mor frå bygda her, deltok med song, og det var eit høgdepunkt. Dennis fekk helse på mange, og han er ikkje redd for nokon eller noko så langt. Han måtte sove litt i buret sitt innimellom, men på veg heim var han så trøytt etter alle inntrykka at han ikkje orka verken å klynke eller å bli bilsjuk. Gleda var stor då han kom heim til hagen og Charlie. 

Det vart nokre politiske samtalar undervegs, men mest med andre politikarar. Det er viktig det òg, ikkje berre å sanke stemmer.

Gjengen samla

Eg har hatt folk i huset heile ferien, men no har eg hatt alle borna samla nokre dagar, i tillegg til svigerdottera. Eldstedottera hadde i tillegg med seg puddelen Louie, så vi har hatt full underhaldning døgnet rundt, med bjeffande hundar og mykje latter og kos. Svigerdotter og Eldstedotter har kokkelert mest, så det har vore god hjelp å få. No har alle reist, så eg får eit par dagar aleine med mine eigne to hundar. Det vart stille i heimen, og begge hundane søv tungt i bloggande stund. 

Eg fekk samla alle mine fire bjørnungar til fotografering. Det finst ikkje vakrare syn for ei mor!