Sørstatsromanar har ofte ei særskild stemning, og ein har lett for å sjå føre seg det rasedelte samfunnet med kvit overklasse og svarte slavar. I "Helbredelsen" møter vi ei eldre kvinne som møter ei lita jente, og som fortel henne historier frå sin eigen oppvekst som slave på ein sørstatsplantasje.
Vekslinga mellom fortid og notid verkar noko oppbrukt etter kvart, og eg kunne godt ha klart meg utan "notidshistoria" frå 1930-talet. Historia frå slaveritida er langt meir dramatisk og spennande, og karakterane er fargerike og samansette. Eg likte boka lenge, men så flata handlinga ut og det heile vart noko langdrygt for utolmodige lesarar. Likevel var boka samla sett ei god leseoppleving.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar