Eg las denne boka då den var ny, truleg i 1990, og eg hugsar at den gjorde eit uutsletteleg inntrykk. No har eg lese den på nytt, og eg er nesten litt skremd av kor lite eg hugsa, trass det uutslettelege inntrykket. Det eg hugsa, var den vesle Owen Meany som snakkar med ei konstant skrikande, lys stemme, som drep mora til eg-personen med ein baseball. Eg hugsa også beltedyret og julespelet der Owen insisterte på å spele Jesusbarnet.
Dette er ei tjukk bok som det har teke tid å lese, mest fordi den er så fortetta i meining. Owen er overtydd om at alt har ei meining, og slik kan det verkeleg sjå ut òg. Men så har eg også kosa meg veldig med dette attersynet. Boka er minst like god ved denne gjennomlesinga, og no trur eg historia vil sitje livet ut. Viss ikkje, får eg heller lese den om att igjen. Eg trur eg toler det.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar