Bok 75 2017: "Ensomheten" av Ketil Bjørnstad

I denne romanen følgjer vi to hovudpersonar vekselvis, og dei strir med problem på kvar sin kant. Susanne bur aleine med katten sin og har eit forhold til ein gift mann, medan Oscar er skild og slit med anger og sorg over dei han har mist i livet sitt. Begge er på ein måte fangar av fortida, på kvar sin måte. I og med at dei spelar i same orkester, ligg det i lufta at dei kjem til å møtast.

Lydbokversjonen er truleg å foretrekke, for dei to personane vert skilde ved at dei ulike delane vert lese av vekselvis ei kvinne og ein mann. Slik vert dei to parallellhandlingane tydeleggjorde for lesaren.

Eg likte boka svært godt, sjølv om eg synest Bjørnstad til tider har eit noko arkaisk språk. Det eg likar, er først og fremst refleksjonane som personane har, og som eg finn interessante å dvele ved. Dei stiller til dømes spørsmål ved dei vala dei har gjort i liet, og korleis dei sjølve har rettferdiggjort desse vala for seg sjølve eller slite med skuldkjensle. Dette er spørsmål mange kan kjenne seg att i, og boka får dermed ei meir allmenn tyding enn berre å vere ei forteljing om to karakterar.