Som i den førre romanen til Øystein er eg-forteljaren også i denne ein eldre mann som fortel om livet sitt i brevform. Denne gongen er mottakaren eit barnebarn, og gradvis får vi avslørt bakgrunnen for eg-personens leiting etter forklaring på ei hending i eige liv, hans eige ekteskap og forholdet til sonen. Det er ei gripande bok, men det vert aldri sentimentalt eller melodramatisk. Mykje av dette kjem av språket, som oftast består av korte setningar og enkle framstillingar der alt er teke vekk som ikkje er meiningsberande.
Fordi forfattaren er familie, ser eg sjølvsagt bitar av hans eige og slekta mi sitt liv som er brukte som element i romanen.
Det er vanskeleg å vere objektiv, sjølvsagt, så eg får berre legge til at eg likte boka svært godt. Eg likar den ordknappe framstillingsmåten som både denne og fleire nynorskforfattarar bruker. Det er noko med at den store dramatikken får eit meir grunnleggande alvor når han blir skildra med eit enkelt språk.
Gratulerer med ny roman, Øystein!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar