Bok 66 2018: "Veien over klippene" av Gøril Emilie Hellen

Eg vart åtvara mot denne boka, men valde å lese den likevel. Det er ein typisk dameroman (av den typen med damerygg på omslaget) med to patallelle handlingar i fortid og notid. Det heile dreiar seg om at personen i notida får høyre om ei historie frå fortida og endrar livet sitt på bakgrunn av det. Boka minner sterkt om "Hjemkomsten" av Victoria Hislop, til dømes.

Hovudpersonen Lucia bur i London saman med kjærasten, og så reiser ho heim til ei norsk øy for å besøke foreldra. Brått døyr mora, og eitt av hennar ønske var at Lucia skulle ta med helvta av oska hennar for å gravlegge den i Italia, der mora kom frå.

Historia frå fortida er ganske dramatisk og fengande, men notidshistoria vert så føreseieleg at det nesten verkar platt. Eg synest òg at den italienske stemninga uteblir, og at forfattaren berre nemner nokre matrettar innimellom for å gi romanen eit autentisk preg.

All kritikken til side, så har eg kosa meg med boka, det skal eg innrømme. Av og til er det heilt greitt med litt enkel underhaldning, og no har eg hatt nokre tunge dagar med forkjøling og haustregn.