Eg likte "Drageløperen" svært godt, og "Tusen strålende soler" var hakket betre. Forventningane var derfor skyhøge då eg begynte på Hosseinis siste bok, som av fleire er blitt utpeika som hans beste.
Boka begynner bra, med ei forteljing om to søsken som kjem bort frå kvarandre. Spenninga ligg i om dei kjem til å møtast att, og ein hoppar fram og tilbake i tid og rom og med ulike forteljarstemmer. Dette blir frykteleg forvirrande på lydbok, og heile leseopplevinga var noko frustrerande. Rett nok vart boka betre mot slutten, men då hadde eg gått lei av den forlengst.
Dette er ei bok som ein heilt klart bør lese i papirutgåve, og det er godt mogleg at eg prøver det ein gong.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar