Ein pust i bakken

Det er travle tider i heimen. Gamla styrer med sitt, som er politikk, studium og jobb, og Storegut ligg rett ut og er sjuk.

I dag hadde Minstemann og eg fri-onsdag, og då kom vi oss heldigvis ut på ein lang tur i nærmiljøet. Det har blitt lite mosjon og heller små turar i nærmiljøet siste tida enn lange toppturar i strålande sol. Det hender at eg ser mørkt på heile studentlivet, men no er det berre fem veker att til den store eksamensdagen. Før den tid skal eg ha retta unna nokre bunkar, laga eksamensoppgåver og halde ein del timar, og det blir få høve til å dykke ned i pensum. Ein får berre krysse fingrane og håpe på eit mirakel. Og på at ein held seg frisk.

Det viktigaste er helsa, og den lyt ein ta vare på midt i alt kvardagsstresset.