Eg blir alltid glad når eg finn ei Paasilinna-bok eg ikkje har lese tidlegare, men sant å seie er dei sjeldan gode. Dei første eg las var langt betre enn dei som seinare har blitt lese inn på norsk lydbok. Når det er sagt: denne boka begynner bra. Ein gamal kyrkjebrennar bestemmer på dødsleiet at han vil testamentere all eigedomen sin til bygginga av ei kyrkje. Dette er eit morosamt og passeleg absurd utgangspunkt for ei bok, men så tek det heilt av med tredje verdskrig og verdas undergang og eg veit ikkje kva. Kan hende er dette så subtil samfunnskritikk at eg ikkje skjønar anna enn små glimt, med små stikk til EF og USA, til dømes, men i tilfelle går det meg hus forbi.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar