Årets siste fullførte leseprosjekt var denne vesle boka av Jan Wiese. Den kom først ut i 1990, og etter mi meining har den noko typisk 90-tals over seg. Fleire historier vert fletta saman, mykje fordi ein i rammeforteljinga møter ein bibliotekar som les gamle skrifter frå Vatikanet, og fordi desse skriftene vert vevde inn i kvarandre. Det er til dels svært gripande historier, og dei minner meg både om asiatisk og latin-amerikansk litteratur eg har lese tidlegare.
Eg likte boka godt, men vart freista til å lese den ein gong til. Det plar vere eit kvalitetsteikn, men det kan òg bety at eg trur eg har gått glipp av noko undervegs.
Det er mange år sidan eg las denne boka,så eg hugsar ikkje mykje av den. Men eg hugsar den fekk god kritikk.
SvarSlett