Bok 70 2012: "Gå. (Eller kunsten å leve et vilt og poetisk liv) " av Tomas Espedal

Dette er andre bok eg les av Espedal, og den er litt vanskelegare å forstå enn "Dagbok". Ytre sett handlar boka om diverse reiser, spesielt fotturar, i Noreg og Europa elles. Eg-personen er etablert med familie og småbruk, og no lurer han på kva han skal bruke livet sitt til. Då kjem han til å tenkje på dei gamle vandringsmennene i romantikken, og finn så ut at det er dette yrket han vil ha.

Romanen hoppar i tid og rom, og eg-personen møter mange ulike menneske på reisene sine. Som døme kan eg nemne ei prostituert kvinne i Paris og ein gresk-ortodoks prest i Hellas. Sistnemnde begynner han forresten å tulle-bokse med.

Alle reisene og turane er metaforar for livet, såpass forstår eg. Her er mykje filosofering over "meininga med livet" mellom linjene, og forfattaren drøftar òg frykta vi menneske har for døden. Han gir, så langt eg kan sjå, ikkje noko svar på dei viktige problemstillingane sine. Svaret må i tilfelle vere at ein skal "gå nye turar" når livet vert trasig.

Eg likte boka godt, sjølv om eg ikkje skal påberope meg å ha forstått den fullt ut. Eg kjende meg mellom anna att i det å ville gå langt og lenge når rastløysa tek overhand.