Då eg las "Verdensmestrene" i fjor haust, var eg ikkje særleg begeistra. Likevel plukka eg med meg framhaldsromanen "Hauk og due" frå biblioteket for ei tid sidan. Forventningane var ikkje heilt på topp, men eg vart positivt overraska. I motsetnad til den første boka, opplevde eg denne boka som heilskapleg. Sjølve starten var såpass spennande at eg vart svært interessert i å lese vidare: to gutar syklar av garde for å bade, den eine har veslesystera sitjande fastspend bak på sykkelen sin. Gutane syklar og kapp og kappast i tillegg om å kome seg først ut i vatnet, og dermed er dramaet i gang. Etter denne episoden hoppar vi framover i tid og følgjer nokre av personane i den første boka på byrjinga av 90-talet.
Eg likte boka svært godt og tykte mange av episodane var direkte morosame. Eitt av høgdepunkta er påsketuren på fjellet. Samtidig har boka eit alvorleg fundament, for å seie det slik. Tidskoloritten er artig for oss som var om lag jamgamle med personane i boka, men miljøet er sjølvsagt relativt ukjent. Eg synest også om denne at den minner om Saabye Christensen, men min konklusjon er altså at den andre boka er betre enn den første. Begge bør sjølvsagt lesast for å få samanhengen.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar