Dagens anekdote

Familiens yngste har fantasi. Eg har aldri sett nokon leike så intenst med bilar, båtar og tog som han, og det er ikkje få gonger eg har sete fastklemd i ei eller anna stilling fordi eg skulle fungere som bilveg. I tillegg har han ein usynleg ven som han omtalar som "kona mi". Storebroren hadde ein usynleg ven som heitte Viggo då han var i same alder, men denne "kona", som heiter Per og bur i eit blått hus, er noko for seg sjølv. I går kveld kraup guten bak sofaen i stova og samtala med "kona". Viss vi nemner noko for han og viser interesse for ekteskapet hans, blir han fornærma. Ein gong påstod han at kona var død og huset hadde brunne opp. Vel, vel, vi får håpe han veks det av seg. I dag henta eg han i barnehagen og vi var begge stille i bilen heim - mot normalt; vi plar ha ein samtale der eg må vere bilen - som altså fortel om korleis det er å stå på parkeringsplassen heile dagen. I dag sat vi altså stille, og så begynte guten plutseleg å le. Voldsomt. Lenge. Eg måtte le med, for det var ein herleg latter, og så spurde eg kva det var som var så morosamt. "Det var kona mi," sa nummer 4. "Han fortalde at det var to tomatar som gjekk over ein veg!"