Bok 42 2014: "Paradishagen" av Sigrun Slapgard

Slapgard har valt romansjangeren til å fortelje om delar av norsk og europeisk historie frå 1940-talet som ikkje har vore så kjende før, samtidig som ho òg skriv om korleis tyskarjenter vart behandla etter krigen, korleis det var å vere tysk soldat i Noreg og andre sider ved krigshistoria som har vore meir omtala. Det nye i Slapgards roman er mellom anna omtalen av ein liten konsentrasjonsleir i Austerrike der 19 nordmenn omkom. Forteljinga tek utgangspunkt i ei kvinne som skal lage ein dokumentarfilm om ein austerriksk ven av familien som enda som bibliotekar i eit kloster i Austerrike.

Romanen inneheld dagboknotat og fleire parallellhandlingar frå fortid og notid, ei form som er svært populær for tida, og som eg synest er ein enkel og effektiv måte å drive fram spenning på. Lesaren blir nysgjerrig på korleis dei to tidene skal flettast saman mot slutten, og dette blir gjerne noko litt klisjéprega (jfr Samartin, Hislop og fleire populære forfattarar). Slapgard hamnar litt i same fella, men det gjer kanskje romanen lett å lese og like for dei fleste, slik at ho kan nå ut til eit større publikum enn ho elles hadde gjort. Tittelen er òg litt i same sjanger som mange bestseljarar (jfr "Lavendelhagen"). Eg likte boka svært godt medan eg las, men kunne godt ha tenkt meg ein spenstigare slutt.