Første koronaveke, dag 6

I dag sov ungane lenge. Det gjorde eg òg, men eg rakk å jobbe eit par timar før dei stod opp.. Då var det strålande sol ute, og vi køyrde til Bjørkedalen og parkerte ved forsamlingshuset like ved hovudvegen. Derifrå gjekk vi innover langs nordsida av dalen. Det er ein tur som eg før brukte å telje som 10000 skritt, så det er ikkje heilt kort, men vegen er flatt og vi stressa ikkje.

Vel heime åt vi middag, som var restane av pastasalaten frå i går. Veslejenta fiksa scooteren sin og køyrde ein prøvetur då ho hadde fått start på den. No har ho ein lang samtale med systera i Oslo. Minstemann har eit musikkprosjekt på gang, så han gjekk ned på øvingslokalet på grendahuset. Eg har leita meg fram ei ny, god bok, har fyrt i omnen og sett på oppvask og klesvask.

Eg har ikkje kjeda meg eit sekund enno, og ungane og eg snakkar ein del om kor viktig det er å oppretthalde den psykiske helsa og å følgje oppmodingane frå myndigheitene. Vi oppfører oss som om vi er smitta, og som om vi er i risikogruppa for å bli smitta. Mot kvarandre oppfører vi oss relativt normalt.

Sjølv om eg ikkje kjedar meg på nokon måte, er eg bekymra og redd for kva pandemien kan medføre både lokalt og globalt. Eg merkar at eg ikkje kan sjå så mange nyhende på tv, og at det er viktig for meg å skjerme meg sjølv og ungane mot reportasjar, spesielt om kveldane. Eg ser på avisoverskrifter i løpet av dagen, men prøver eg å verne oss mot for mykje elende. Det høyrest kanskje feigt ut, men så lenge vi lever som vi gjer, kan vi ikkje gjere stort meir for å betre situasjonen. Ingen vil tene på at vi blir sjuke av angst her vi sit. Tvert imot trur eg det er viktigare at vi held motet oppe og prøver å hjelpe andre til det same.