Bok 59 2017: "Skjønnhet er et sår" av Eka Kurniawan

Det vert sagt om denne indonesiske forfattaren at han vart inspirert til å bli forfattar då han som student las "Sult" av Knut Hamsun. Eg kan ikkje seie eg ser noko spor av dette i boka eg har lese, men derimot las eg i ein kritikk at bøkene hans blir samanlikna med Gabriel García Márquez, noko eg sjølv tenkte medan eg las. Denne boka kan plasserast i sjangeren magisk realisme, der ei realistisk handling vert krydra med heilsprø og utrulege element.

Opningssetningen seier det meste om korleis skrivestilen er: "En ettermiddag en helg i mars sto Dewi Ayu opp av graven etter å ha vært død i tjueen år." Grensegangen mellom døde og levande vert oppheva, kronologien er broten og mange forteljingar flettar seg inn i kvarandre - dei fleste om familien til Dewi Ayu. Mange av forteljingane handlar om kjærleik og sensualitet, men dei er svært uføreseielege og endar ofte med forferdelse. I tillegg er språket uføreseieleg og har mange artige vriar, som til dømes " Han var som en navle. Alle visste han var der, men ingen brydde seg om ham." Og til slutt kvinna som møter ein flokk soldatar og spør om dei har drepe mannen hennar, og dei svarar: ""Ja, denne gangen har vi det, frue", sa lederen deres, "og vi vil gjerne få kondolere"."

Eg hadde sansen for boka, men ser at ein må vere i rette modus for denne sjangeren.