lørdag 19. juni 2021

Siste dag før ferien


Fredagen kom med jobblunsj, talar og prat i eit par timars tid. Vi har hatt eit strevsamt jobbår, og det var på høg tid med ferie. Etter lunsjen stakk eg bortom mamma ein times tid medan eg venta på flyet til Eldstejenta. Det landa, og det var sjølvsagt fantastisk å få henne heim for første gong sidan jul. Oslobyen har vore utrygg gjennom heile pandemien, men ho har gått klar, heldigvis. Vi handla litt og henta Veslejenta før vi reiste heim. Der hadde Storegut teke kantslåtten og laga nydeleg vegetarlasagne, så vi fekk oss eit godt måltid. Han skulle besøke ein kompis, men vi damene gjekk oss ein tur med Charlie innover bygda, såpass vi fekk litt trim. Det er eit mål for sommaren å trimme ein del.

Og så fekk sjølvsagt Eldstejenta ny genser - ein ny chunky Dahlia, men mindre, og strikka på tynnare pinnar. 

torsdag 17. juni 2021

Bok 39 2021: "Søsterklokkene" av Lars Mytting


Dette er ei bok eg har hatt lyst til å lese lenge, og no dukka den opp i lydutgåve på Storytel. Boka er eigentleg tradisjonell, i den forstand at den fortel ei dramatisk og realistisk historie i kronologisk framstilling. Forteljinga tek utgangspunkt i ei segn om to samanvokste jenter som døydde, etter å ha vove diverse biletvevar. Faren deira donerte familiens sølvtøy til støypinga av to kyrkjeklokker etter at dødtrene var døde, og desse klokkene vert sentrale i hovudforteljinga i boka. Bygdefolket frys i den gamle kyrkja, og den lokale presten ivrar for å selje den til tyske interessentar. Ein mann kjem for å teikne detaljerte skisser av denne og fleire stavkyrkjer som skal bli rivne, og både denne mannen og presten likar den same kvinna. Boka er både interessant og spennande, med passeleg mengd romantikk og melodrama, i tillegg til lokalhistoriske fakta og ei problematisering av brytinga mellom den gamle og den nye tida. Rett og slett ei god bok.

Bok 38 2021: "Den tredje løgnen" av Agota Kristof


I den tredje boka i trilogien om tvillingane Claus og Lucas flyttar Lucas attende til barndomsbyen, der han prøver å finne att broren Claus. Boka er svært forvirrande, då den blandarfakta og fiksjon på ein slik måte at det er vanskeleg å forstå kva bokserien eigentleg har handla om. Eigentleg fekk eg lyst å lese heile serien på nytt med det same, og det kan hende eg gjer akkurat det ein gong. Eg må seie at eg likte den første boka aller best, for heile spørsmålet om kva som eigentleg hadde skjedd og kven som eigentleg fanst vart veldig forvirrande i lengde.

Bok 37 2021: "Beviset" av Agota Kristof


På slutten av den første boka i trilogien reiste den eine av tvillingane over grensa, medan den andre vart att heime. I denne andre boka i serien følgjer vi berre den eine av dei, og det vert sådd tvil om den andre finst, eller om han berre er eit påfunn i notatbøkene vi vart presenterte for i første bok. Denne serien er noko av det mest spesielle eg har lese, både når det gjeld stil og innhald.

Folkestadvatnet rundt


Søndagen var vi litt sprekare. Vi parkerte ved Myrane på Folkestad og gjekk opp til setra. Der gjekk vi rundt vatnet og ned att, noko som til saman tok 2 1/2 time. Det var skrekkeleg mykje mygg, sidan det no har kome ein del regn òg.

Botnasanden


Storegut kom heim fredag 4. juni, og det var stor stas. Laurdagen kosa vi oss mellom anna med å gå ein tur til Botnasanden, der ungdomane kasta smutt og såg på steinar og diverse på stranda, akkurat som i tidlegare år. 

lørdag 5. juni 2021

Bok 36 2021: "Oppdageren" av Jan Kjærstad


Så var eg framme ved den boka eg allereie hadde lese, og som eg heldigvis hadde gløymt mykje av. Noko av det eg hugsa, var ei skildring av korleis Jonas Wergeland vaska prisma i ei lysekrune heime hos bestemora. Dette kan høyrast trivielt ut, men Kjærstad skildrar så godt korleis barnet Jonas ser på verda gjennom desse prisma, ei kjensle som eg tenkjer er lett å kjenne att frå eigen barndom, der små gjenstandar kan vere svært interessante og dermed inspirere fantasien. I tillegg er desse prisma eit godt symbol for korleis røyndomen vert "broten", slik lyset vert det, alt etter korleis ein dreiar på prismet. Dette er eit døme på korleis Kjærstad har skrive denne romanserien. Noko av det kan verke litt ute på dato, for eg hugsar godt den litterære trenden med å vise at den store forteljinga ikkje fanst, berre små delar, og dessutan tanken om at eit menneske er ein lauk, slik Peer Gynt var det. Samstundes har romanserien mange kvalitetar som minner om kriminallitteratur, der ulike små hendingar får ei heilt ny meining etter kvart som ein får ny, supplerande kunnskap. 

Det tok si tid å lytte seg gjennom alle dei tre bøkene, men eg har kosa meg veldig undervegs. Jan Kjærstad er ein forfattar eg har lese ein del av, men desse bøkene er det beste eg har lese av han. Dei er òg det beste eg har lese på lenge. 

Bok 35 2021: "Erobreren" av Jan Kjærstad


Forteljarstemmene i denne andre boka i trilogien er ein slags dokter eller psykolog, i tillegg til ei mystisk kvinne som kjem til denne personen og fortel om Jonas Wergeland. Han sit no i fengsel for drapet på kona, og han har såleis mist den heltestatusen han hadde i Noreg. Den mystiske kvinna prøver å forklare omstenda rundt det mystiske dødsfallet.

Ein stad såg eg bokserien omtala som ein mosaikk av historier, og det synest eg var ein særs treffande karakteristikk.

Bok 34 2021: "Forføreren" av Jan Kjærstad


For mange år sidan melde eg meg inn i ein bokklubb, og som velkomsttilbod fekk eg ei bok som eg las og likte godt. Det viste seg å vere tredje bok i ein trilogi på tre tjukke bøker, og det vart ikkje til at eg las dei to første. No har det gått mange år, og bøkene dukka brått opp på storytel. Dermed begynte eg på trilogien som lydbok, og heldigvis hadde eg gløymt mykje av den tredje boka eg allereie hadde lese. Jan Kjærstad fekk mange lovord og fleire prestisjefylte prisar for serien, og det forstår eg godt. Dette er berre ei fantastisk leseoppleving, sjølv om noko av innhaldet er ute på dato, som til dømes "fjernsynet" si rolle i den første boka. Heile serien kan oppsummerast kort med at ein ved å få innblikk i ulike hendingar i livet til eit menneske, sett frå ulike perspektiv, og at personen Jonas Wergeland dermed blir i fri flyt frå start til slutt. Samstundes viser forfattaren fram ulike sider ved det norske samfunnet og norsk historie.

I denne første boka i trilogien møter vi ei mystisk forteljarstemme som kommenterer hendingane ut frå sin ståstad som "ikkje heilt norsk". Vi blir kjende med Jonas Wergeland gjennom denne forteljarstemma, og mykje handlar om tv-serien han vart kjend for å lage. I tillegg får vi høyre at kona hans vart funnen skoten hieme i huset hans.