For ti år sidan gjekk noko av mi vesle verd under. Eg hugsar at eg sat i kyrkja på julaftan og tenkte at jorda verkeleg var fager, og at livet knapt kunne bli betre. Dei tre flotte ungane mine sat i kyrkjebenken saman med meg, og under hjartet bar eg det som kunne ha blitt nummer fire.
Det var ikkje berre barnet eg mista den jula, men òg ein del illusjonar og framtidshåp. I vanskelege stunder viser menneske kven dei eigentleg er, og eg fekk nokre vonde erfaringar med omverda. Livet gjekk likevel vidare, og jula etter hadde eg eit anna lite barn i armane som eg aldri ville ha vore utan. Det kom mange nye gleder, men livet vart aldri det same. Tapet av barnet kom eg over, men ikkje omstenda rundt.
Det seiest at tida lækjer alle sår, men arra bli att etter dei djupaste såra. Eg torer ikkje lenger å glede meg til noko utan atterhald. Eg tek ikkje for gitt at nokon stiller opp for meg dersom eg har det vondt og vanskeleg. Eg kan aldri høyre "Deilig er jorden" utan å få tårer i auga.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar