I serien min av innlegg om frynsegode i læraryrket skal eg i dag nemne teaterstykket "Songen om Rambuku", basert på ein tekst av Jon Fosse. Nokre av elevane "mine" har i dag sett dette stykket og sjølve arbeidd med teksten Andvake, som fleire vil hugse å ha lese omtale om både på min og beslekta bloggar. Sjølv fekk eg berre høve til å vere med på den første sekvensen, og eg må seie eg er imponert over kor mottakelege ungdomane er. Stykket handla om eit eldre ektepar og deira mangel på kommunikasjon (replikken som gjekk att: "kvifor står du der berre? kvifor seier du ikkje noko?"). Stykket var stort sett ein monolog, men det var lagt på musikk og lydeffektar som musikk- og mediaelevane hadde stor sans for. Særleg morosamt var det at mannsstemma, som vart spelt av på lydfil, eigentleg var kvinna si stemme som var omforma til å klinge som ein mann. Dette skulle vise at ho ikkje berre ville ha mannen i tale, men òg at ho ville bestemme kva han skulle seie. Ikkje noko heilt ukjent fenomen, kanskje...
Når eg har vore skeptisk til Jon Fosse, trur eg mest det kjem av at han var geniforklart lenge før eg fekk tak i han. Det gjeld å ha eit ope sinn når ein skal lese eller sjå teater. Kjekt at dei unge fattar interesse i alle fall!Trur kanskje dei er mindre bundne av tradisjonar enn eldre folk.Temaet i forestillinga høyrdest kjent ut.
SvarSlett