Denne barneboka las eg første gong i 1995, då eg underviste på Høgskulen i Volda. Den gongen fann eg boka lite barnevennleg og noko dyster, sjølv om den har blitt tildelt fleire prisar og gode kritikkar. No har eg høyrt boka saman med ungane, og det vart ei ny oppleving av teksten. Ungane synest ikkje boka er påfallande dyster, men dei skjøna ingenting av det som vert nemnt om Gerhardsen. Eg trur dei opplevde teksten som mindre vemodig enn eg gjer - boka handlar om attgløymde leikedyr som vasar forvirra rundt på leit etter fortida, og det er truleg ein meir skremmande tanke for vaksne enn for born. Språket er flott, som Hovland språk alltid er, men i lydboka går ein glipp av vekslinga mellom store og små bokstavar.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar