På onsdag oppdaga eg at kameraet mitt streika fullstendig. Trass i fullada batteri og nytt minnekort ville autofokusen ikkje virke. "Kameraten" min kjøpte eg hausten 2008, like før Polenturen til klassa til Eldstejenta, og sidan eg er allergisk mot bruksanvisningar, kjøpte eg ei digital utgåve av det kameraet eg allereie hadde (Canon EOS med film). Det kameraet fekk eg forresten som forsikringsoppgjer etter eit innbrot på hotellrommet mitt i London i 2001, og var då ei nyare utgåve av det eg hadde tidlegare, som altså vart stole frå meg.
Attende til mars 2011: Barnefaren leita fram det gamle 2001-kameraet for å sjå om linsa passa til 2008-kameraet, noko den til alt hell gjorde. Eg var ikkje heilt klar for ei ekstra utgift av den storleiken eit nytt kamera ville ha vore, og det er nesten utenkjeleg for meg å leve utan kamera. Dessutan er det kjekt når gamle ting kan nyttast. Reima var dessutan mykje finare på det gamle kameraet, så no er 2008-kameraet forynga ein del, sjølv om det ser litt teit ut med den sølvfarga linsa. Det kan eg leve med, så lenge eg får ta skarpe bilete.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar