Kven er det som går, går og går og sjeldan kjem av flekken?

Tysdag var eg frykteleg forkjøla, og det vart til at eg droppa treninga. Kosetysdagen saman med Minstemann vart for det meste brukt til å sitje og kope i godstolen, i tillegg til litt jobbing, og det same skjedde på fridagen. Ut på kvelden kom eg meg heldigvis ut på tur att, og det gjorde utruleg godt i kropp og sjel. I dag trassa eg meg av garde på jobb att, og etter ein engasjert debatt om livsstil og kosthald stakk eg av garde og TRENa. Det vart ni kilometer i dag, noko som tilsvarar 10 000 skritt med mi beinlengde. To av kilometrane jogga eg faktisk, men eg er såpass tett i pappen at kondisen kjennest mildt sagt roten. Etter TRENingsøkta var eg så nøgd med meg sjølv at eg tok meg ein liten shoppingrunde, så det vart 2000 skritt til, i tillegg til litt styrketrening i og med at eg måtte bere handleposen eit stykke.

Sidan eg har kjøpt meg nytt lok til koppen min, stakk eg ein snartur opp på Statoil for å tanke opp litt varm drikke.

Så skjer følgjande:
1. Fingeren min bommar på "kaffi utan sukker eller mjølk" og hamnar på "varm sjokolade". Sett slikt.
2. Eg ser på utvalet av wienerbrød, sjokoladebollar, hamburgerar, julemarsipan til halv pris - men motstår freistinga. Så vidt.
3. Eg kjører ned til ferjekaia, stiller meg i kø og kjenner plutseleg at eg er usannsynleg svolta. Desperat tenkjer eg at eg faktisk ikkje har noko etande i bilen, verken i veska, hanskerommet eller.... Jau, vent no litt!

Som takk for ei bittelita teneste hadde ei av superdamene på jobb lagt ei øskje med sjokoladehjarte og ein utruleg hyggeleg post-it-lapp på pulten min i dag tidleg. Då svara eg med "you made my day", men no kunne eg ha lagt til "you saved my life".

Note to self: always carry food in your handbag..